Απομαγνητοφώνηση της εισήγησης του Προέδρου του ΕΠΑΜ, Δ. Καζάκη, στη σύνοδο της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ, 7 Ιουνίου 2020.
Ένα κυρίαρχο ζήτημα το τελευταίο διάστημα στο διεθνές σκηνικό, είναι οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου παρατηρούμε να σημειώνεται μια «στροφή» στον τρόπο αντιμετώπισης από την πλευρά του συστήματος. Η στρατηγική σύγκρουσης που ακολούθησε η άρχουσα τάξη και το βαθύ κράτος, φαίνεται ότι δεν τους βγήκε, οπότε άρχισε ο εναγκαλισμός των μεγάλων αυτών διαδηλώσεων προκειμένου να τις «πνίξουν». Διότι είδαν ότι όσο περισσότερο κόντραραν, είτε με εθνοφρουρές είτε με αστυνομική βία είτε με βάναυση προπαγάνδα ενάντια στους διαδηλωτές (ότι π.χ. είναι πλιατσικολόγοι, «συμμορίτες» και όλα αυτά τα πράγματα) το μόνο που κατάφεραν είναι να ριζοσπαστικοποιούν όλο και περισσότερο τις κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο δύσκολο να ελεγχθούν.
Τη φάση του κινήματος όπου γινόταν προσπάθεια υπονόμευσης δια προβοκατόρικων ενεργειών, είτε με τους Αντίφα είτε με τις συμμορίες που μπήκαν και λεηλατούσαν, την ξεπέρασαν οι διαδηλωτές με τη δική τους αυτοοργάνωση. Η λογική της καταστολής έφερε αντίθετα αποτελέσματα, προσχώρησαν ακόμη μεγαλύτερες μάζες στις διαδηλώσεις, συν το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν συντριπτικά ποσοστά υπέρ των διαδηλωτών. Οπότε τώρα επιχειρούν να «αγκαλιάσουν» τις διαδηλώσεις αυτές και να τις πνίξουν με το πολίτικαλ κορέκτ, να τις οδηγήσουν δηλ. στο να μείνουν μόνο στο επίπεδο της καταγγελίας του ρατσισμού, παραχωρώντας υποσχέσεις ότι θα γίνουν πολύ μεγάλες αλλαγές στην αστυνόμευση του κράτους. Όλα αυτά είναι λόγια του αέρα και φυσικά, ο στόχος είναι να πάρουν τα ηνία από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία των διαδηλωτών και να μπει μπροστά η αριστερά του δημοκρατικού κόμματος. Δηλ. όλοι αυτοί οι γελοίοι, που το μόνο που κάνουν από τη δεκαετία του ’60 είναι να αφοπλίζουν τα κινήματα αυτά, διαπιστώνοντας ότι υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να ριζοσπαστικοποιηθεί και το συνδικαλιστικό κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα σε επίπεδο τοπικών οργανώσεων.
Αυτό το κάνουν επειδή νιώθουν τον μεγάλο κίνδυνο, ότι αυτού του είδους το κίνημα μπορεί να απλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε συνθήκες όπου επικρατεί καθεστώς lockdown, αυτές οι κινητοποιήσεις μπορεί να επεκταθούν και για τη διεκδίκηση πολιτικών δικαιωμάτων, για αντίδραση σε κοινωνικές καταστάσεις κλπ. Έχουν βάλει, λοιπόν, τους δικούς τους, και έχουν κηρύξει «διαδηλώσεις συμπαράστασης», προκειμένου να μην γίνουν οι διαδηλώσεις αυτόνομες και να μην αφορούν τα αιτήματα του κόσμου σε κάθε χώρα, στο Λονδίνο στη Γερμανία και αλλού. Αυτός, βεβαίως, είναι πολύ αποτελεσματικός τρόπος να συντριβούν οι κλιμακούμενες μέχρι πρόσφατα κινητοποιήσεις ενάντια στο lockdown – τις οποίες φρόντισαν να τις χαρακτηρίσουν ότι ήταν από ακροδεξιούς, συνωμοσιολόγους και τα λοιπά. Για να μην μετατραπούν οι μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στο lockdown σε κινήματα σαν κι αυτό που ξέσπασε στις Ηνωμένες Πολιτείες, βάζουν τώρα τους γνωστούς και μη εξαιρετέους επαγγελματίες «επαναστάτες» των ΜΚΟ, να κάνουν «διαδηλώσεις συμπαράστασης». Λες και δεν έχουμε προβλήματα εμείς και το μόνο μεγάλο μας πρόβλημα είναι αποκλειστικά ο θάνατος του George Floyd! Διότι εστιάζοντας μόνο σ’ αυτό, αποδυναμώνουν οποιαδήποτε προσπάθεια να ξεκινήσει μια αντίσταση ενάντια συνολικά στο καθεστώς που έχει επιβληθεί και που δεν έχει να κάνει μόνο με τη ρατσιστική βία – αυτή είναι η θρυαλλίδα, δεν αποτελεί παρά το πρώτο βήμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην υπόθεση αυτή μπήκαν οι δήμαρχοι και οι κυβερνήτες του δημοκρατικού κόμματος. Εκεί που παραλίγο να χυθεί αίμα στους δρόμους της Ουάσινγκτον, ξαφνικά η δήμαρχος θυμήθηκε ότι είναι μεγάλο ζήτημα ο ρατσισμός και έβαψε ένα ολόκληρο δρόμο Black lives matter, το έχει γράψει και πάνω στο οδόστρωμα, και ξαφνικά όλο το πρόβλημα εντοπίζεται στο να φύγει ο Τραμπ από την προεδρία! Προσπαθούν δηλαδή με αυτό τον τρόπο να αποδυναμώσουν το κίνημα που συγκροτείται. Κατά τη γνώμη μου, ακόμη και αν τα καταφέρουν για τώρα, θα είναι τελείως προσωρινό. Γιατί αυτός ο κόσμος, οι τεράστιες μάζες που έχουν βγει, θα σιχαθούν το γεγονός ότι τους έχουν καπελώσει οι δημοκρατικοί και οι συμμορίες του δημοκρατικού κόμματος. Πράγμα που δεν θα αποτρέψει αυτές τις μεγάλες μάζες της φτωχολογιάς, οι οποίες δεν συμμετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι των Ηνωμένων Πολιτειών, να αποσυρθούν από τις διαδηλώσεις για να τις αφήσει να γίνουν «πολίτικαλ κορέκτ» από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους πολιτικούς ακτιβιστές όλων των ειδών και αποχρώσεων που στοχεύουν να ξεφουσκώσει όλη αυτή η δυναμική.
Αυτή είναι η τακτική τους, θα δούμε αν θα το καταφέρουν και τι θα γίνει. Γιατί η οργή είναι τεράστια. Δεν μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί η κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και παγκόσμια.
Το άλλο μεγάλο ζήτημα αφορά στο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Το Πρόγραμμα Ανάκαμψης της Ε.Ε., όπως το ανακοίνωσε η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, στην ουσία εξειδίκευσε την πρωτοβουλία Μακρόν και Μέρκελ και, με βάση αυτό, γίνεται μια γιγαντιαία προσπάθεια, πρωτοφανής ακόμα και για τα δεδομένα της ΕΕ, για να συμβούν δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι μια τεράστια προσπάθεια μεταφοράς πόρων από τα φτωχά στρώματα και τις φτωχές χώρες της Ε.Ε, προς τις ισχυρές χώρες και τις οικονομικές ελίτ. Αυτή η μεταφορά πόρων μπορεί να ξεπεράσει τα 2,5 τρις, πέρα από τις ποσοτικές χαλαρώσεις κλπ.
Το δεύτερο είναι ότι επιχειρούν, με βάση την πρόταση αυτή, ο κοινός προϋπολογισμός της ΕΕ να λειτουργεί όλο και περισσότερο ως κοινός προϋπολογισμός όλων των κρατών. Δηλαδή, αρμοδιότητες και εξουσίες που είχε ο κρατικός προϋπολογισμός σε κάθε κράτος, να παραχωρηθούν στην ΕΕ και συγκεκριμένα στην Κομισιόν μαζί με μια σειρά πόρους. Διότι δεν μπορεί να βγει η χρηματοδότηση του 1,1 τρις που προβλέπεται συνολικά σε 7 έτη, εάν δεν μπουν στο παιχνίδι πρόσθετοι αντικειμενικοί πόροι, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών, ή αν δεν πηγαίνει ολόκληρος ο ΦΠΑ στο κεντρικό ταμείο της Κομισιόν.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί κεντρικό δημόσιο ταμείο και, στη βάση αυτή, να υπάρξει και Υπουργός Οικονομικών. Δηλαδή, να αναβαθμιστεί η Κομισιόν σε κυβέρνηση της Ε.Ε.! Αυτό επιχειρείται, αυτό είναι το πολιτικό νόημα του λεγόμενου «σχεδίου διάσωσης της ΕΕ», πρώτα με την πρωτοβουλία Μέρκελ – Μακρόν και αμέσως μετά, πιο εξειδικευμένα, από την Κομισιόν.
Είναι μια μεγάλη επιχείρηση, τέτοια, ώστε όλα τα κράτη μέλη, μηδενός εξαιρουμένου, να αποκτήσουν ΑΑΔΕ και υπερταμείο. Ειδικά αν περάσει η χρηματοδότηση μέσω ομολόγων που θα εκδώσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα πρόσθετα δηλ. 750 δις που έχουν εξαγγείλει. Εάν γίνει αυτό, η Κομισιόν, εφόσον δανείζεται η ίδια και δίνει τα χρήματα στα κράτη, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι τα κράτη θα την πληρώσουν. Διότι η ανησυχία είναι ότι οποιοδήποτε κράτος (δεν μιλάμε για τους «δικούς μας» τους yesmen), θα μπορούσε να πει ότι δεν πληρώνει ή να καθυστερήσει τόσο, ώστε να πέσει έξω η ίδια η Κομισιόν ή να διαμαρτυρηθούν ομόλογα της Κομισιόν. Γι’ αυτό λοιπόν, με την έκδοση του ευρωομολόγου και με την οποιαδήποτε άλλη μορφή, οδηγούμαστε στη μετατροπή της ΑΑΔΕ και του υπερταμείου σε βασικούς μοχλούς στήριξης του ευρωομολόγου, για όλες, πλέον, τις χώρες της ΕΕ.
Γι’ αυτό αντιδρούν η Φιλανδία, η Ολλανδία, η Αυστρία κλπ. Αφενός μεν διότι αυτές δεν έχουν μεγάλες ανάγκες εξωτερικής χρηματοδότησης, έχουν ακόμα τις δικές τους διαδικασίες αυτοχρηματοδότησης, αφετέρου δε, διότι τις απασχολεί το τεράστιο ζήτημα για το ποιος ελέγχει τα δημοσιονομικά των χωρών που θα χρηματοδοτηθούν.
Αυτό επιχειρείται λοιπόν αυτήν τη στιγμή από την Κομισιόν.
Όλη η συζήτηση, με ποιους όρους θα δώσουν στα κράτη αυτά τα δις (για την Ελλάδα τα 32 δις), αν θα μας τα δώσουν με όρους μνημονίων ή αν θα μας τα δώσουν με τη μορφή χρέους, όλα αυτά τα θέματα σωστά μας απασχολούν, αλλά είναι δευτερεύοντα.
Το κεντρικό ζήτημα, η μεγάλη ανατροπή, είναι η μετατροπή της Κομισιόν σε κυβέρνηση, με όλες τις εξουσίες μιας κυβέρνησης.
Συνεπώς, οι οδηγίες, οι αποφάσεις της και κυρίως η δημοσιονομική διαχείριση, θα υπερβαίνει πλέον τη συνταγματική τάξη όλων των χωρών, τουλάχιστον της ευρωζώνης, αν όχι ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό νομίζω είναι το κορυφαίο θέμα, αυτό είναι που θα πρέπει να αναδεικνύουμε, εκεί θα παιχτούν τα πάντα στο επόμενο διάστημα.
Και φυσικά, απέναντι σ’ αυτό είναι και η πρόταση που κάνουμε και που λέμε όχι στην χρηματοδότηση μ’ αυτούς τους όρους. Πρέπει να πάμε σε αυτοχρηματοδότηση, χωρίς χρέη.
Αυτή η διαχωριστική γραμμή θα διαπεράσει ακόμα και τον πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακό» ή τον αυτοαποκαλούμενο «πατριωτικό» χώρο. Διότι αρνούνται να θέσουν το ζήτημα των υπερεξουσιών που αποκτά αυτήν τη στιγμή η Κομισιόν, ακόμη και σε σχέση με το ευρωπαϊκό δίκαιο. Αν έχετε δει το ημερολόγιο εφαρμογής του συγκεκριμένου σχεδίου, αρμόδιες είναι οι σύνοδοι κορυφής, οι οποίες έχουν την αρμοδιότητα, και σε σχέση με τη Συνθήκη Λειτουργίας της ΕΕ (ΣΛΕ), να αλλάζουν το πρωτογενές δίκαιο της Ε.Ε, να τροποποιούν τις διατάξεις του, ερήμην των λαών, χωρίς να πάμε σε δημοψήφισμα, ούτε καν σε κρίσεις κοινοβουλίων!
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι θα αποκτήσουμε κεντρικό δημόσιο ταμείο, υπουργό οικονομικών στις Βρυξέλλες και μηχανισμούς διαχείρισης των δημοσιονομικών που θα ελέγχονται από τις Βρυξέλλες, χωρίς καν να το πάρουν χαμπάρι οι λαοί. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι, όπως καταλαβαίνετε, ακόμη κι εμείς, ακόμη και η τυπική λειτουργία του υπουργείου οικονομικών στην Ελλάδα, μπαίνει υπό αίρεση.
Διότι:
Το πού θα πάνε οι επενδύσεις, το τι θα γίνει με τη δημοσιονομική πολιτική αλλά και τα πάντα πλέον, θα αποφασίζονται από τις Βρυξέλλες, και όχι απλά με τον τρόπο που αποφασίζονταν μέχρι τώρα. Μέχρι τώρα, η ΑΑΔΕ συγκέντρωνε τα λεφτά, έρχονταν οι δανειστές, συζητούσαν με την κυβέρνηση, αποφασιζόταν το πώς θα μοιραστούν και απελευθέρωνε κονδύλια η ΑΑΔΕ. Τώρα, καθώς πάμε σ’ αυτήν τη νέα κατάσταση, εντός της επόμενης διετίας, η ΑΑΔΕ θα αποδίδει τα έσοδα συνολικά του κράτους στις Βρυξέλλες, δηλαδή στην Κομισιόν. Η Κομισιόν θα τα ανακυκλώνει, είτε μέσω δανεισμού, είτε μέσω των διαρθρωτικών ταμείων, είτε με άλλον τρόπο. Έχει επινοήσει τρεις διαφορετικούς τρόπους για να το κάνει αυτό. Ένας από αυτούς είναι τα 750 δις, τα οποία είναι ένα προσωρινό εργαλείο χρηματοδότησης. Όμως, θα της δοθεί έτσι η δυνατότητα να ελέγξει τα δημόσια ταμεία σε ολόκληρη την ΕΕ. Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, ειδικά αν πάμε σε ευρωομόλογο. Γιατί, όπως είπα, αν πάμε σε ευρωομόλογο, ποιος εμποδίζει πχ την Αυστρία, αφού χρηματοδοτηθεί μέσω διαρθρωτικού προγράμματος για συγκεκριμένες επενδύσεις (που φυσικά θα ευνοούν τη Γερμανία και τη βιομηχανία της ή τη Γαλλία ή όποιον άλλον), μετά, όταν θα έρθει η ώρα να πληρωθούν τα ομόλογα που θα έχει εκδώσει η Κομισιόν στο όνομά της, η Αυστρία να πει «όχι, δεν έχω τώρα, περιμένετε να δούμε τι θα γίνει, περιμένετε 3 μήνες, 6 μήνες, 12 μήνες»… Για να αποφύγουν λοιπόν αυτήν την πιθανότητα, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών επινόησαν ότι πρέπει να «αποπολιτικοποιηθούν» -έχει βρεθεί και ο όρος!– τα δημοσιονομικά εργαλεία και τα μέσα άσκησης πολιτικής σε κάθε κράτος.
Πρόσφατα, το 2019, δημοσιεύθηκε στο εξωτερικό μια μεγάλη μελέτη για το πώς αποπολιτικοποιήθηκε η δημοσιονομική διαχείρισης της Ελλάδας. Έτσι, μπήκε στο σχέδιο η αποπολιτικοποίηση της δημοσιονομικής διαχείρισης σε όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ, πρώτα και κύρια της ευρωζώνης. Αυτό το θέλει και η άρχουσα τάξη της Γερμανίας – αν και για το κράτος της Γερμανίας, τη διοίκηση δηλαδή, δεν είναι και τόσο σίγουρο, εκεί θα εμφανιστούν ρωγμές και αντιθέσεις. Αλλά έχοντας μπει σε μια διαδικασία όπου πλέον αυτή η γερμανική Ευρώπη, όπως μας προέκυψε κυρίως μετά το 2008-2009, δεν προχωράει πλέον, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας προχωρά σε εκπρωσισμό της Ε.Ε, της Ευρώπης συνολικότερα. Θα δούμε αν θα μείνει η Ε.Ε. αυτή που είναι σήμερα, ή αν οι αντιθέσεις δεν οδηγήσουν πολλές χώρες στο να σπάσουνε τη σχέση τους με την Ε.Ε., παρόλα αυτά επιδιώκεται αυτός ο εκπρωσισμός.
Πώς ερμηνεύται, κατά τη γνώμη μου, ο όρος εκπρωσισμός.
Η Γερμανία κάνει κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε η Πρωσία στη συνένωση του Γερμανικού κράτους, τον 19ο αιώνα. Μετά από τους μεγάλους πολέμους, τους εθνικούς πολέμους των δεκαετιών 1850, 1860 και 1870 στην Ευρώπη, λόγω της μεγάλης κρίσης, του μεγάλου κραχ που επήλθε το 1873, η Πρωσία ένωσε δια της βίας την οικονομία των γερμανικών κρατιδίων (Länder). Κατήργησε το Zollverein* που έτσι κι αλλιώς κατέρρευσε υπό την κρίση που είχε εκδηλωθεί και άρχισε να ενοποιεί τις βασικές δομές εξουσίας στη Γερμανία, χωρίς βεβαίως να καταργεί τα ομοσπονδιακά κρατίδια. Νομίζω ότι είμαστε μπροστά σ’ αυτό το σχέδιο. Σ’ αυτήν τη λογική έχει προσχωρήσει ο Μακρόν και ό,τι εκφράζεται από τον Μακρόν στη Γαλλία, κυρίως η γαλλική αριστοκρατία του χρήματος, αυτή που συνδέεται με τις χρηματαγορές και τις τράπεζες και έχουν συμφωνήσει να μετατρέψουν την Ε.Ε. κατά το πρότυπο του γερμανικού εκπρωσισμού.
Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Καταλαβαίνετε τι πρόκειται να γίνει, όχι μόνο στη χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή, αλλά σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Κατά τη γνώμη μου, αυτό θα φέρει πολύ μεγάλες εντάσεις. Ήδη στην Ιταλία είχαν πολύ μεγάλες διαδηλώσεις. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται τώρα για συμπαράσταση στις αμερικανικές κινητοποιήσεις, είναι ένα εξαιρετικό μέσο αποπροσανατολισμού και αποκλιμάκωσης των τεράστιων διαδηλώσεων που έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα με ξεκάθαρο αίτημα το «Έξω από την ΕΕ»! Να φύγουμε εδώ και τώρα από την ΕΕ! Και μάλιστα, εδώ παίζουν ρόλο τα γνωστά αληταριά της Αριστεράς, οι ΑNTIFA, οι οποίοι σ’ αυτές τις διαδηλώσεις «είδαν» δήθεν τον «δάκτυλο» της ακροδεξιάς και της δεξιάς του Σαλβίνι, οπότε τώρα κάνουν αναιμικού τύπου κινητοποιήσεις, κινητοποιήσεις τύπου ΜΚΟ για να υποστηρίξουν -υποτίθεται- τους Αμερικανούς στις διαδηλώσεις για τον Φλόυντ, αλλά στην πραγματικότητα για να αποκλιμακωθούν οι τεράστιες διαδηλώσεις που γίνονται για το κυρίαρχο ζήτημα. Το ίδιο γίνεται και στο Παρίσι. Στο Παρίσι, όλα τα ΜΜΕ μας δείχνουν τις κινητοποιήσεις που γίνονται και το ξύλο που πέφτει και όλα τα χημικά, των λεγόμενων γνωστών «μπαχαλάκηδων» που κάνουν διαδηλώσεις για τον Τζορτζ Φλόυντ. Καίγεται το Παρίσι για τον Τζορτζ Φλόυντ! Ενώ αποκρύβουν τις τεράστιες κινητοποιήσεις που έγιναν τις προηγούμενες μέρες από τα Κίτρινα Γιλέκα και το κίνημα που άρχισε να ορθώνεται στην Ιταλία και που λέγεται Πορτοκαλί Γιλέκα. Δεν ξέρω αν θα προχωρήσει ή όχι, απλώς λέω ότι έχει εμφανισθεί αυτό το κίνημα.
Το τρίτο ζήτημα είναι ότι, ειδικά στη χώρα μας, αυτή τη στιγμή γίνεται μια τεράστια προσπάθεια «καλλωπισμού» του πολιτικού συστήματος, ιδιαίτερα μετά το lockdown. Είναι μια τεράστια προσπάθεια να εμφανίσουν ότι ο Έλληνας, εκεί που τον είχαμε κλειδώσει μέσα, τώρα βγαίνει και πάει για ράφτινγκ, πάει στις Σεϋχέλλες -έστω και αν πρόκειται για ομώνυμο μπαρ στο Πήλιο- τι καλά που περνάει, να το τριήμερο, εκατομμύρια βγήκαν έξω, άρα ανακάμπτει η χώρα, για να αποπροσανατολιστεί έτσι από τη συζήτηση για τα σοβαρά ζητήματα.
Μεσ’ στην «καλή χαρά» λοιπόν, του Έλληνα, ετοιμάζεται η σύγκρουση νοτίως της Κρήτης. Έχουμε τρομακτικές εξελίξεις στην Λιβύη, τουλάχιστον έτσι φαίνεται από τα δημοσιεύματα. Ελπίζω να μην ισχύει και να μη δούμε αποχώρηση των Ρώσων από τη Λιβύη, καθότι ο Χαφτάρ βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση στρατιωτικά και πολιτικά. Έχει επέμβει ήδη ο ΟΗΕ, εξετάζει την περίπτωση να τον κηρύξει παράνομο και να τον επικηρύξει, να τον καθίσει δηλ. στο σκαμνί ως κατηγορούμενο όπως έκανε με τον Μιλόσεβιτς και οποιονδήποτε άλλο θεώρησε ότι ήταν ενάντια στο σύστημα. Η ανακατάληψη των πόλεων που έκανε ο λεγόμενος «κυβερνητικός στρατός» -δηλαδή οι Τούρκοι- συνοδεύτηκε από ένα πλιάτσικο άνευ προηγούμενου, σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και ο ΟΗΕ αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι θα υπάρξει ειδική εξεταστική επιτροπή για να ελεγχθεί το πλιάτσικο. Σε κάθε περίπτωση όμως, ισχυροποιείται πάρα πολύ η Τουρκία, γι’ αυτό και έχουμε αυτές τις συνεχείς δηλώσεις για το κατέβασμα των πλοίων κάτω, νοτίως της Κρήτης.
Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, έχουμε τη γνωστή πόλωση στην Ελλάδα που δημιουργείται για μία ακόμη φορά: την πόλωση του εθνομηδενισμού και της εθνοκαπηλείας. Και οι δυο αυτές πλευρές προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση που υπάρχει σήμερα με την Τουρκία, να αναδείξουν το πρόβλημα της Τουρκίας ως απειλή αυτή καθαυτή, αδιαφορώντας για το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή κινείται. Το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία αναδεικνύεται όλο και περισσότερο ως η βασική αναθεωρητική δύναμη της περιοχής, κάτι που επιχειρούσε και πριν τον κορωνοϊό αλλά σήμερα πολύ πιο εντατικά.
Ο ρόλος της Τουρκίας ως αναθεωρητικής δύναμης, αποδεικνύεται σημαντικότερος ακόμη και σε σχέση με το Ισραήλ. Και μάλιστα, ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας αφορά μία περιοχή η οποία είναι πολύ ευρύτερη από την περιοχή στην οποία αναφέρεται ή παίζει αναθεωρητικό ρόλο το Ισραήλ σήμερα. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος για να επανέλθει η στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως της Γερμανίας αλλά και των άλλων χωρών. Να επανέλθει δηλαδή ο στρατιωτικός έλεγχος της περιοχής ξανά στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία των Αμερικανών. Γι’ αυτό και στο επόμενο διάστημα θα δούμε σημεία και τέρατα από τους Τούρκους, αλλά και τη βαθιά στήριξη των Ευρωπαίων και Αμερικανών.
Έχει σημασία να αναδεικνύεται το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όχι ως διμερής αντιπαράθεση, αλλά ως εκδήλωση του σοβαρού προβλήματος αναθεώρησης συνόρων και συνολικής κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή. Ανοίγοντας μέτωπο τόσο απέναντι στους κυβερνώντες -στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που δεν υπερασπίζεται τίποτα, που δεν έχει καμία στρατηγική υπεράσπισης των συνόρων της χώρας- αλλά και απέναντι σ’ εκείνους που καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα ή επιχειρούν να καπηλευτούν τα πατριωτικά αισθήματα του ελληνικού λαού, με ιστορίες περί «ανάδελφου έθνους», προαιώνιας εχθρότητας με την Τουρκία και τέτοια παρόμοια. Η κοινή τους βάση είναι ότι κανένας τους δεν βάζει θέμα ανεξαρτησίας, ένα θέμα που πλέον βάζει και η τελευταία χώρα σήμερα της Αφρικής, δεν θέτουν ζήτημα Ανεξαρτησίας και αυτάρκειας της Ελλάδας. Εννοώ πολιτικής αυτάρκειας, με τον Αριστοτέλειο ορισμό της, δηλαδή το να στέκεσαι στα πόδια σου χωρίς να έχεις ανάγκη από ξένα δεκανίκια και να φροντίζεις τους πολίτες σου και την ευημερία τους.
Σ’ αυτές λοιπόν τις συνθήκες και σε αυτή την κοινή βάση, οι δύο αυτές λογικές πλασάρουν το εξής αφήγημα: Ότι ο Ερντογάν είναι άρρωστος, η τουρκική οικονομία είναι εξίσου, ίσως και περισσότερο άρρωστη, ότι ανά πάσα στιγμή θα οδηγηθεί στο Δ.Ν.Τ., ότι αυτό είναι καλό για την Ελλάδα διότι θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε ανατροπή του καθεστώτος Ερντογάν, οπότε θα δοθεί η δυνατότητα να χαλαρώσουν οι εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες.
Δεν σκέφτονται αυτοί που τα λένε, ούτε προσπαθούν βεβαίως να σκεφτούν, ότι τα Ίμια, το γκριζάρισμα του Αιγαίου, όλα αυτά έγιναν με την Τουρκία υπό το Δ.Ν.Τ.! Το 2001 έφυγε το Δ.Ν.Τ., το 2002 είχαμε την πολιτική επέλαση του Ερντογάν ο οποίος, στηριγμένος στη φτωχολογιά, συνέτριψε κυριολεκτικά τα κόμματα εξουσίας που εναλλάσσονταν στην εξουσία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και πάνω σε αυτόν στηρίχθηκαν οι Αμερικανοί, στην προσπάθειά τους να ανασυντάξουν το πολιτικό σύστημα στην Τουρκία. Την εποχή εκείνη, αν θυμόσαστε, αναπτύχθηκε μία τεράστια φιλολογία από πάρα πολλές σκοπιές, και από τους εθνοκάπηλους και από τους εθνομηδενιστές, ότι δήθεν ο Ερντογάν είναι η διέξοδος για την εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδος – Τουρκίας. Έλεγαν τότε ότι ο Ερντογάν είναι από την Τραπεζούντα και έχει ελληνική καταγωγή και άρα δεν θέλει να συγκρουστεί με την Ελλάδα και θα βάλει τέλος σε αυτή την ένταση και τέτοιου είδους ανοησίες. Την ουσία, βέβαια, την είδαν όταν με τις ευλογίες των Αμερικανών και προκειμένου να αναχαιτιστεί η επιρροή της Ρωσίας στα Βαλκάνια, ο Ερντογάν ανέλαβε και πήρε μονοπωλιακά την σχέση με τη Ρωσία στην ευρύτερη περιοχή και έτσι «έστριψε» αυτή η ιστορία, με τις ευλογίες των Αμερικανών. Δηλαδή, από το 2016 και μετά, για να μπορέσει η Τουρκία να αναχαιτίσει τη ρωσική επιρροή αλλά και ταυτόχρονα να διευκολύνει την αναθεώρηση της ευρύτερης περιοχής -κάτι που επιχείρησαν να κάνουν οι Αμερικανοί αλλά δεν μπορούσαν λόγω της ήττας στην Συρία- και με την εμπλοκή της Ρωσίας, ευνοήθηκε ο ρόλος της Τουρκίας με τις ευλογίες των Αμερικανών!
Σήμερα, επίσημα η Τουρκία, έχει αναπτύξει το συνολικό της σκεπτικό για την περιοχή. Είναι ένα σκεπτικό που μας γυρίζει πίσω στον 18ο αιώνα, πριν την Ιερά Συμμαχία, στη λογική των ιστορικών δικαιωμάτων, στην έννοια της κατάκτησης: Δηλαδή, εφόσον είμαι κατακτητής σε μία περιοχή και μου ανήκε για έναν αιώνα ή περισσότερο, άρα έχω δικαιώματα σε αυτήν την περιοχή, όχι τόσο για να την πάρω πίσω, όσο για να ‘χω λόγο σ’ αυτήν την περιοχή και ενίοτε καθοριστικό.
Αυτό που προσπαθούσε το Ισραήλ, να στηρίξει την αναθεωρητική του πολιτική στις λογικές ενός θρησκευτικού αναθεωρητισμού, δηλαδή στα παραμύθια της Βίβλου περί Βασιλείου του Δαυίδ και περί Σολομώντα κλπ, σήμερα επιχειρείται από την Τουρκία, και με μεγάλη επιτυχία οφείλω να ομολογήσω. Επιχειρείται η αναθεώρηση των συνθηκών, αλλά και των κανόνων Διεθνούς Δικαίου στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό θα επιχειρηθεί και στη νότια θάλασσα της Κρήτης, όπου βεβαίως θα δούμε τη γνωστή αντιμετώπιση από την ελληνική πλευρά.
Έχει σημασία να τονίζουμε ότι εάν δεν απεμπλακούμε από τα δεσμά που μας έχουν επιβάλλει, τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση και η μετεξέλιξη της Ελλάδας σε κράτος – μη κράτος (με την νομικοπολιτική υπόσταση του όρου), και από την άλλη η διευρυμένη στρατιωτική παρουσία που έχουν οι Αμερικάνοι και ειδικά για την Κρήτη και οι Ισραηλινοί, αν δεν απαλλαγούμε από αυτά τα δεσμά, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αντιμετωπιστεί η πρόκληση της Τουρκίας. Ουσιαστικά, αυτή η δυνατότητα δεν υπήρξε ποτέ, όμως σήμερα δεν έχουμε κανενός είδους ποσοστό ελευθερίας. Δεν έχουμε βαθμούς ελευθερίας ικανούς για να διαχειριστούμε τέτοιες κρίσεις, ούτε καν τους βαθμούς ελευθερίας που είχαμε στην εποχή της εξόδου από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ή, πολύ περισσότερο ακόμη, και από την εποχή των Ιμίων. Τότε, στρατιωτικά αλλά και πολιτικά, είχαμε βαθμούς ελευθερίας που σήμερα δεν έχουμε. Αυτό πρέπει να το τονίζουμε στις αναλύσεις μας, στον τρόπο που αναδεικνύουμε το θέμα. Και πρέπει να προσπαθήσουμε να συσπειρώσουμε δυνάμεις γύρω από τα ζητήματα αυτά, απέναντι σε αυτό το γνωστό δίπολο που θα ξαναπαιχτεί πάλι για μία ακόμη φορά, προκειμένου όχι να χαθεί «απλώς» το όνομα της Μακεδονίας, αλλά να χαθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και με αυτό τον τρόπο να πιστοποιηθεί, να σφραγιστεί η παραχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ως περιουσιακά στοιχεία στο υπερταμείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δανειστών.
*Zollverein (Τσόλφεραϊν) ή Γερμανική Τελωνειακή Ένωση: Ο εμπορικός και τελωνειακός συνασπισμός των γερμανικών κρατιδίων με στόχο τη δημιουργία ενιαίας αγοράς και της απλοποίησης των εμπορικών και οικονομικών συνθηκών μεταξύ τους. Τέθηκε επίσημα σε ισχύ το 1834 και αποτέλεσε τη βάση ύπαρξης ενιαίου γερμανικού κράτους υπό την αιγίδα, έλεγχο και επιβολή της Πρωσίας. Διάδοχος της Τελωνειακής Ένωσης ήταν η Γερμανική Αυτοκρατορία.
18 Ιουνίου 2020 / Πηγή : epamhellas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου