«Μόνον εκεί που είναι τάφος υπάρχει και ανάσταση»*

Δημήτρης Καζάκης

Η Λαμπρή είναι η μεγαλύτερη και λαμπρότερη γιορτή για εμάς τους Έλληνες. Η κύρια γιορτή της Ορθοδοξίας, αλλά και δοξαστικό της ζωής, ύμνος στη φύση που ξαναγιεννιέται την άνοιξη. Είναι η γιορτή που ταιριάζει περισσότερο στις παραδόσεις, το ύφος, την ιδιοσυγκρασία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Έλληνα.

Πρόκειται για τελετουργία πανάρχαια και λυτρωτική για την επικράτηση των δυνάμεων της αναγέννησης, η οποία συμπυκνώνεται στην ανάσταση του Υιού του Ανθρώπου. Η Λαμπρή, το Πάσχα πλημμυρίζει από ύμνους ποιητικούς, τους καλύτερους της Βυζαντινής και εκκλησιαστικής υμνωδίας, όπως και μυστηριακές εξωτερικεύσεις, αναγκαίες για την ψυχική ισορροπία του ανθρώπου. Αρώματα ανοιξιάτικα και μύρα που σε γεμίζουν και μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη. Βίαιες αναμετρήσεις και αντιθέσεις ανάμεσα στο μοιρολόι με τον οίνο της αναστάσιμης χαράς, το θάνατο με την ανάσταση, την σιωπή του πένθους με τις ξέφρενες καμπανοκρουσίες, τη νηστεία και την προσευχή με το πανηγύρι της πασχαλιάς.

Είναι η γιορτή που σμίγει αδέρφια και συγγενείς, γονείς με παιδιά, εχθρούς και φίλους. Είναι ύμνος στη φύση και τους ακατάλυτους δεσμούς της αγάπης που νικά το μίσος, της οικογένειας που επικρατεί της κοινωνικής διάλυσης, της ανθρωπιάς πού συντρίβει την βαρβαρότητα κάθε κοσμικής και απόκοσμης εξουσίας, της λευτεριάς στην πιο απόλυτη μορφή της, λευτεριά από την καταδίκη σε θάνατο.

Το παραμύθι της εξόδου από την ενισχυμένη εποπτεία…

Δημήτρης Καζάκης

Σε ρυθμούς εκλογολογίας συνεχίζει να κινείται η πολιτική ζωή. Οι καλές επιδόσεις της οικονομίας και οι προοπτικές της Ελλάδας μετά την έξοδο από την αυξημένη επιτήρηση τον Αύγουστο είναι το ισχυρό όπλο για την κυβέρνηση, ενώ προεκλογικό άρωμα με φόντο και τις μετεκλογικές συνεργασίες έχει η κριτική των κόμματων της αντιπολίτευσης.

Έτσι παπαγαλίζουν εν χορώ τα ευαγή ιδρύματα της δημοσιογραφίας. Όλοι στο ρυθμό της δήθεν εξόδου από την ενισχυμένη εποπτεία. Μα καλά, γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα, κατά τον οικείο ύμνο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.

Γιατί τώρα βγήκαμε από τα μνημόνια, απαντά το Μαξίμου και οι λακέδες του. Μα τώρα βγήκαμε; Και το 2018; Επί Τσίπρα; Τότε δεν βγήκαμε από τα μνημόνια; Προφανώς όχι.

«Τα ακατάλληλα Ίμια για τους ανήλικους στο YouTube»!

Γιώργος Σαχίνης

Κάποιες πρώτες σκέψεις μετά την απόφαση της παγκόσμιας πλατφόρμας του YouTube να θέσει την εκπομπή των «Αντιθέσεων» σε περιορισμό για κάτω των 18 ετών χρήσης

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς:

Καλά, γιατί όμως τόση φασαρία για ένα θέμα για το οποίο βρέθηκε τελικά λύση; Δηλαδή, το να παραπέμψουμε τους χρήστες μέσω link σε άλλη πλατφόρμα, αυτή του vimeo.

Μήπως μεγαλοποιούμε τα πράγματα περισσότερο απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα;

Κι από εδώ λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι…

Ένα κουβάρι που δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ψηφιακός ιστός που συνθέτει σήμερα μια πραγματικότητα, ακριβώς αυτή για την οποία μιλάμε. Ένας ιστός που είναι τόσο καλά φτιαγμένος που επιπλέον περικλείει, σαν ένα matrix, όλα τα στοιχεία που τη συνθέτουν.

Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν υπήρξε τόσο χρεοκοπημένη και τόσο καταχρεωμένη.

Δημήτρης Καζάκης

Το κλείσιμο του έτους μας έφερε ένα ακόμη μποναμά. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ξεπέρασε τα 408 δις ευρώ, το οποίο αντιστοιχεί σχεδόν στο 230% του ΑΕΠ της χώρας. Ο Πίνακας που παραθέτουμε δείχνει την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, αφενός, σε εκατ. ευρώ κατ’ έτος και, αφετέρου, ως % του ΑΕΠ.

Δεν έχει κανείς παρά να θαυμάσει την επιτυχία του καθεστώτος των μνημονίων, που ειρωνικά χαρακτηρίστηκε από τους εταίρους μας ως «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας. Τι ακριβώς διέσωσαν; Μόνο τις απαιτήσεις των δανειστών έναντι της χώρας και του λαού της. Τίποτε άλλο. Τα μνημόνια σχεδιάστηκαν όχι για να αναχαιτίσουν το δημόσιο χρέος, αλλά για να βαθύνουν απελπιστικά την εξάρτηση της Ελλάδας από δάνεια κυρίως του εξωτερικού.

Κι έτσι έγινε. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία των 200 χρόνων της, η Ελλάδα δεν υπήρξε τόσο καταχρεωμένη και μάλιστα υπό εσαεί καθεστώς χρεωκοπίας.

Πλουτοκρατία και Τριλάτεραλ

Ρούντι Ρινάλντι

Από την παγκοσμιοποίηση και τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό έχουμε περάσει στην ανοικτή πλουτοκρατία (άμεση εξουσία του πλούτου), δηλαδή την κυριαρχία στη δημόσια ζωή τάξεων και ατόμων που κατέχουν τον πλούτο, γενικότερα την άμεση κυριαρχία των χρηματιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Στη σημερινή Ελλάδα, με απενοχοποιημένο εκπρόσωπο τον Μητσοτάκη, και σύμβολα το Κολωνάκι και τη Μύκονο, η πλουτοκρατία κατορθώνει εύκολα να έχει ανθρώπους της άμεσα εντός του Μαξίμου. Η πλουτοκρατία αγοράζει τα πάντα (και αποζημιώνει για να βουλώσει στόματα), συρρικνώνει τον πολιτικό και δημόσιο βίο, ιδιωτικοποιεί-εκποιεί (δηλαδή πλουτίζει από) τη δημόσια περιουσία, βλέπει την πραγματικότητα μέσα από το κέρδος και την επιχείρηση.

Το πολιτικό σύστημα έχει δεσμούς με τη μικρή (εγχώρια) κλεπτοκρατία και τη μεγάλη (διεθνή) κλεπτοκρατία της Ευρωένωσης, του ΔΝΤ, των αγορών. Δεν κρύβει και τους απευθείας δεσμούς με τύπους σαν τον Μπουρλά, κλείνοντας παραγγελίες που πληρώνει το ελληνικό Δημόσιο. Ομοίως, έχει φανερότατους δεσμούς με όλες τις Δυτικές πρεσβείες. Η φανερή υπαγωγή του πολιτικού συστήματος και των θεσμών του στην πλουτοκρατία είναι γεγονός. Έργα διάσημων οικονομολόγων (π.χ. Τομά Πικετί) και πρόσφατες μελέτες οργανισμών δείχνουν την κυριαρχία της πλουτοκρατίας σε διεθνές και τοπικό επίπεδο. Μια αντίστροφη πορεία θα μπορούσε να επέλθει μόνο μετά από έναν λαϊκό ξεσηκωμό.

Μέσα στο επόμενο εξάμηνο νέο κύμα χρεωκοπίας, μαζικών απολύσεων και περικοπών

Δημήτρης Καζάκης

Η οργή, η διαμαρτυρία, η αγανάκτηση ξεχείλιζε καθώς χιλιάδες άνθρωποι και νοικοκυριά έμειναν εκτεθειμένα στην τελευταία θεομηνία. Όπως άλλωστε έγινε με τις φονικές πλημμύρες και τις φωτιές τα προηγούμενα χρόνια. Ο πρωθυπουργός ζήτησε συγνώμη και μας διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα «πετάει» για να ακολουθήσει με αφορμή την «πρόταση μομφής» της αξιωματικής αντιπολίτευσης μια κοινοβουλευτική πρόζα τόσο χαμηλού επιπέδου, που είναι αδύνατον να την χαρακτηρίσει κανείς επαρκώς.

Αυτό που προσωπικά μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός πώς κανείς και από πουθενά δεν έθεσε τον τύπο επί των ήλων. Πώς είναι δυνατόν να διαθέτει η Ελλάδα αποτελεσματικό σχέδιο πολιτικής προστασίας, όταν οι υποδομές της χώρας έχουν ξεπουληθεί σε ιδιωτικά συμφέροντα; Και μάλιστα κατ’ επιταγή των δανειστών.