Και με γάντια και με ψυχή

Λιάνα Κανέλλη

Το μυστικό των ημερών του κορονοϊού και της υγειονομικής και πολιτικής χειραγώγησης των μαζών παγκοσμίως, ίσως και να κρύβεται στη λέξη πρωτόκολλο. Ακριβώς γιατί κρύβει την πρωτογενή ταξική πραγματικότητα. Εχουμε γεμίσει επιστημονικά, βασιλικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, κάθε λογής πρωτόκολλα. Και στο ροντέο της αντιμετώπισης της πραγματικότητας, που είναι μια ευκολομετάδοτη και καταρχάς γι' αυτό επικίνδυνη ιογενής ασθένεια, ο πόλεμος γίνεται με το βάφτισμα των πρωτοκόλλων σε μέτρα - στήριξης ή εξόντωσης - και με το σπάσιμό τους, κατά πολιτική ή ατομική επιλογή.

Η επικοινωνιακή κατατρομοκράτηση των πληθυσμών έχει υψωθεί στη νιοστή σε σχέση με τα κρούσματα. Ο,τι δε βγάλουν οι βιομήχανοι της Υγείας από την αντιμετώπιση της πανδημίας, θα το βγάλουν στο πολλαπλάσιο απ' τα ψυχοφάρμακα, που θα απαιτηθούν ίσως κι από τις ηλικίες του νηπιαγωγείου, για να αντεπεξέλθουν οι μάζες την επόμενη μέρα, και προσωρινά εντέλει, ως την επόμενη πανδημία.

Η υπερυπογράμμιση της ατομικής ευθύνης είναι η αιχμή του δόρατος της γενικευμένης αντιλαϊκής επίθεσης, και συνάμα μία καλομελετημένη μάσκα της βαρβαρότητας, που σε λίγο, να με θυμηθείτε, θα βαφτιστεί μετακαπιταλισμός ή και νεοκοσμοπολίτικος πατριωτισμός, όπως είπε και η προεδρίνα μας. Βαθύτερος στόχος της εργαλειοποίησης της αρρώστιας και του τρόμου είναι η μετατροπή της ομάδας σε αγέλη, και της ανθρώπινης επαφής σε ελεγχόμενη τηλεσύνδεση.


Πρέπει την επόμενη μέρα να μετατραπεί ο καθένας και η καθεμιά, απ' όσους θα πληρώσουν σε προσωπικό επίπεδο το ιογενές μάρμαρο, με ανεργία, φτώχεια, συρρίκνωση οριζόντων, αφαίρεση κάθε έννοιας ελεύθερης επιλογής, ανασφάλεια, υποταγή των ονείρων και της φαντασίας στο δος ημίν σήμερον, σε ανίκανο να απαιτήσει, να διεκδικήσει όλα όσα δικαιούται, έχοντας εκχωρήσει, σ' αυτούς που του τα χρωστάνε, το δικαίωμα να αποφασίζουν και το όλα και το όσα.

Ετσι φαίνεται λογικό να τιμωρείται π.χ. όποιος σπάει την απαγόρευση κυκλοφορίας ή την καραντίνα. Τώρα πρόστιμο. Αύριο διαπόμπευση. Αργότερα ίσως κυνήγι κεφαλών στην άγρια δύση. Φαίνεται εντελώς παράλογο να αρνηθεί ένας νοσηλευτής ή ένας γιατρός, ένας εργαζόμενος σε απόσταση μισού μέτρου από το διπλανό του να δουλέψει χωρίς μάσκα, χωρίς γάντια και γυαλιά, χωρίς όχι μόνον υλικά αυτοπροστασίας, αλλά και χωρίς εργαλεία της ίδιας του της δουλειάς. Και βεβαίως δεν πρέπει να μπορεί να επιβάλλει ούτε πρόστιμο ούτε έκθεση της ευθύνης του εντολέα κι εργοδότη του.

Κοντολογίς την επόμενη μέρα θα κριθεί ποιος χρωστάει σε ποιον ότι επέζησε ή πέθανε. Το επικοινωνιακό πρωτόκολλο περιλαμβάνει για την επόμενη μέρα, για μεν τους εργαζόμενους ένα απροσδιόριστα μακρύ κι οδυνηρό πένθος για τις απώλειες, δήθεν λόγω ιού, παραλυτικό κι εξατομικευμένο, για δε την επικυρίαρχη τάξη απολογισμό των μέτρων που πήρε με «υπευθυνότητα, σοβαρότητα και ψυχραιμία». Στο πεδίο της πραγματικότητας, η εργατική τάξη την επόμενη μέρα θα ψάχνει στις χωματερές των με αίμα κατακτημένων δικαιωμάτων της τον κοινό νου, την κοινή εμπειρία, τη συλλογική συνείδηση, το συνειδητό και ιδεολογικό κι ακατανίκητο «εμείς» της. Και η αστική τάξη την τεχνητή νοημοσύνη ως μέσο κι εργαλείο επιβολής, ελέγχου της καινούριας μορφής δουλοκτησίας και συσσώρευσης πλούτου.

Εχει σημασία λοιπόν σ' αυτό το ρινγκ που μπήκαμε, θέλοντας και μη (όπως ωραία απεικόνισε δημιουργικά και το κομματικό μας σποτάκι), να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μόλις στον πρώτο γύρο. Και να μην παγιδευτούμε σ' αυτόν. Το ματς θα κριθεί όταν νικήσουμε και μόνον τότε. Γιατί δεν κατεβαίνουμε στον αγώνα πια εμείς με γυμνά χέρια κι οι άλλοι με γάντια. Εχουμε αυτό που δεν έχουν, ψυχή! Ας κρατήσουν και το διαιτητή.

29 Μαρτίου 2020 / Πηγή : rizospastis.gr