Σε μια πέρα για πέρα ευχάριστη πλειοδοσία ριζοσπαστικών προτάσεων επιδίδονται οι δύο βασικότεροι διεκδικητές του χρίσματος των Δημοκρατικών εν όψει των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν στις ΗΠΑ το 2020. Την αρχή έκανε η Ελίζαμπεθ Γουόρεν που πρότεινε την επιβολή επιπλέον φορολογίας ύψους 2% και για όσους έχουν καθαρή περιουσία άνω των 50 εκ. δολ. και 3% για περιουσία άνω του 1 δισ. δολ. Η υλοποίηση της πρότασής της θα γεμίσει τα κρατικά ταμεία σε μια δεκαετία με 2,75 τρισ. δολ.
Στον απόηχο της πρότασης της Γουόρεν …χτύπησε ο Μπέρνι Σάντερς, που δε φαίνεται διατεθειμένος να παραδώσει τα ηνία του ριζοσπαστισμού στη Γουόρεν. Με βάση την πρότασή του θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία 4,35 δισ. δολ. την επόμενη δεκαετία, τα οποία θα χρηματοδοτήσουν προγράμματα στέγασης, καθολική υγειονομική περίθαλψη για παιδιά και το υφιστάμενο πρόγραμμα υγείας. Προβλέπει δε τα εξής: 1% φόρο σε όσα παντρεμένα ζευγάρια έχουν περιουσία άνω των 32 εκ. δολ., 2% από 50 ως 250 εκ. δολ., 3% για περιουσία από 250 ως 500 εκ. κοκ. Ο φορολογικός συντελεστής, που αυξάνεται σταδιακά, φτάνει στο ανώτερο ποσοστό του 8% για περιουσίες άνω των 10 δισ. δολ. Ενδεικτικό στοιχείο για την πρόθεσή του Σάντερς να συγκρουστεί με την ολιγαρχία του πλούτου στις ΗΠΑ ήταν tweet που ανάρτησε όπου έγραφε ότι «δεν πρέπει να υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι»!
Η πρόθεση των Δημοκρατικών υποψηφίων να ξεφύγουν από τις κοινοτοπίες του πολιτικού κέντρου δεν εξηγούνται μόνο βάσει στροφής προς τα άκρα του Τραμπ. Εξηγείται επίσης βάσει της έξαρσης των ανισοτήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, που πλέον φτάνουν στα επίπεδα που υπήρχαν πριν την μεγάλη κρίση της δεκαετίας του ’30. Κορυφή του παγόβουνου αυτών των ανισοτήτων είναι για παράδειγμα η απόσταση που υπάρχει μεταξύ των μισθών των διευθυντών και των εργατών, που από τη δεκαετία του ’80 και μετά αυξήθηκε απότομα. Χαρακτηριστικά, ενώ το 1965 ένας διευθύνων σύμβουλος αμειβόταν 24 φορές καλύτερα από έναν μέσο εργάτη της παραγωγής, το 2009 αμειβόταν με 185 φορές υψηλότερα ποσά. Την μεγαλύτερη πτώση στα εισοδήματά τους είχαν οι απόφοιτοι λυκείου που είδαν τους μισθούς τους τις τελευταίες δεκαετίες να μειώνονται πάνω από 22%. Ακραία έκφραση των εισοδηματικών και κοινωνικών αντιθέσεων που διαιρούν στα δύο τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι και το φαινόμενο των αστέγων, που πλέον ανέρχονται σε 750.000 άτομα, με το ένα πέμπτο μάλιστα εξ αυτών να είναι χρόνια άστεγοι. Μεταξύ τους μάλιστα δεν περιλαμβάνονται μόνο άνεργοι, έγχρωμοι, άτομα με αναπηρία, αλλά και συχνότερα εργαζόμενοι, βετεράνοι που έχουν υπηρετήσει σε Αφγανιστάν, Ιράκ, κ.α.
GM: Μια απεργία που τα αλλάζει όλα!
Ιστορικής σημασίας θεωρείται πλέον η απεργία των εργατών στην αυτοκινητοβιομηχανία General Motors, ακόμη κι αν την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές το συνδικάτο United Auto Workers έχει συμφωνήσει με την ιδιοκτησία κι οι εργάτες έχουν επιστρέψει στους χώρους εργασίας τους. Η απεργία που ξεκίνησε στις 16 Σεπτεμβρίου και στην οποία συμμετέχει το προσωπικό 31 εργοστασίων της κορυφαίας αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας και 21 άλλων εργοστασίων που συμμετέχουν στην αλυσίδα αξίας είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία που έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες. Το προηγούμενο «ρεκόρ» το είχαν πάλι οι εργάτες της General Motors το 2007. Εκείνη η απεργία είχε διαρκέσει μόλις 3 μέρες. Η κατάληξη των εργατικών αναταραχών προ δεκαετίας ήταν η μεν General Motors να διασωθεί από το αμερικανικό δημόσιο με μια ένεση ρευστού ύψους 50 δισ. δολ. ενώ οι εργάτες παραιτήθηκαν από πολλές κατακτήσεις τους, για να παραμείνουν εν ζωή τα εργοστάσια.
‘Έκτοτε η εταιρεία επέστρεψε στην κερδοφορία, πετυχαίνοντας κάθε χρόνο πολλά δισ. κέρδη. Παρόλα αυτά το Νοέμβριο του 2018 ανακοίνωσε το κλείσιμο 4 εργοστασίων της στις ΗΠΑ τα οποία θα μεταφέρει σε χώρες χαμηλού κόστους στο εξωτερικό. Αυτή ήταν κι η αφορμή των απεργιακών κινητοποιήσεων. Τα αιτήματα του προσωπικού της GM περιλαμβάνουν πολλά ακόμη: εργασιακή ασφάλεια, να πάψει η εταιρεία να χρησιμοποιεί προσωρινό κι εποχιακό, χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό και άλλα. Κορυφαίο αίτημα επίσης είναι η αύξηση του ωρομισθίου από τα 7,25 δολάρια που είναι κολλημένο τα τελευταία χρόνια.
Η απεργία πολιτικοποιήθηκε πολύ γρήγορα λόγω των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει ο Ντόναλντ Τραμπ από το 2016 όταν είχε υποσχεθεί την αύξηση του ωρομισθίου στα 10 δολάρια κι είχε επίσης δεσμευθεί ότι θα βάλει τέλος στο κύμα φυγής αμερικανικών βιομηχανιών στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί μαζικά από την αμερικανική εργατική τάξη που γύρισε την πλάτη στους Δημοκρατικούς, λόγω επίσης και της αποστροφής που προκαλούσε η Χίλαρι Κλίντον. Καμιά όμως από τις δύο εξαγγελίες του δεν υλοποίησε. Ως αποτέλεσμα οι απεργιακές συγκεντρώσεις έχουν μετατραπεί σε χώρους παρέλασης των Δημοκρατικών υποψηφίων με την Ελίζαμπεθ Γουόρεν και τον Μπέρνι Σάντερς να καταφέρνουν έτσι να νομιμοποιούν στα μάτια της κοινωνίας την απεργία που ως τώρα έχει στοιχίσει στην GM 25 εκ. δολ. χαμένα κέρδη.
Η απεργία μπορεί να μην είχε πραγματοποιηθεί ποτέ αν η ανεργία δεν βρισκόταν σε τόσο μικρά επίπεδα όσο σήμερα, που κυμαίνεται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 20 ετών, κι αν οι εργαζόμενοι της κερδοφόρας αυτοκινητοβιομηχανίας δεν βρίσκονταν αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή φτώχεια. Παρότι δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ… Σημείο των καιρών κι αυτό…
9 Οκτωβρίου 2019 / Πηγή : Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου