Στα χνάρια του Τζορτζ Μπους που έστησε τη Συμμαχία των Προθύμων γύρω από τις ΗΠΑ, έτσι ώστε να συγκαλύψει τα αμερικανικά συμφέροντα που πρωταγωνίστησαν κι επέβαλαν την εισβολή στο Ιράκ 16 χρόνια πριν, κινείται πλέον ο αμερικανός πρόεδρος σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από το Ιράν. Επισήμως, στόχος του άξονα που δημιουργεί το αμερικανικό Πεντάγωνο είναι «να εξασφαλίσει την ελευθερία της ναυσιπλοΐας στα στενά του Χορμούζ και το Μπαντ αλ-Μαντέμπ», με βάση δηλώσεις αμερικανού αξιωματούχου που υπέδειξε τις θαλάσσιες πύλες οι οποίες ενώνουν τον Περσικό Κόλπο με τον Κόλπο του Ομάν και την Ερυθρά Θάλασσα με τη Θάλασσα του Άντεν, αντίστοιχα. Στην πράξη ο Λευκός Οίκος εγκαταλείπει τη γραμμή των αυτοσχεδιασμών και για πρώτη φορά μετά την έξοδο των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν φαίνεται να καταστρώνεται ένα σχέδιο επίθεσης στο Ιράν.
Πριν τις ανακοινώσεις για τη Συμμαχία των Προθύμων Νο2 οι αυτοσχεδιασμοί του Τραμπ εναντίον του Ιράν έφτασαν σε άνευ προηγουμένου επίπεδα με τον αμερικανικό πρόεδρο να εξαγγέλλει επίθεση κατά του Ιράν και σε 10 λεπτά να την ακυρώνει. Η τακτική του Τραμπ, όπως συμπυκνώνεται στη φράση «μέγιστη πίεση» προκάλεσε θυμηδία ακόμη κι εντός των ΗΠΑ. Σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ ο Λέον Πανέτα, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ μεταξύ 2011 και 2013 και επικεφαλής της CIA όταν εκτελέστηκε ο Μπιν Λάντεν ανέφερε: «Έχω προβληματισμούς για τις τακτικές μέγιστης πίεσης του προέδρου σε μια σειρά από μέτωπα. Έχει χρησιμοποιήσει την μέγιστη πίεση στη Βόρεια Κορέα κι ακόμη δεν έχουμε ένα σχέδιο για την αποπυρηνικοποίηση. Έχει χρησιμοποιήσει την μέγιστη πίεση στο εμπόριο με αυτούς τους δασμούς κι ακόμη δεν έχουμε επιλύσει εκείνα τα εμπορικά θέματα. Έχει χρησιμοποιήσει την μέγιστη πίεση στο Ιράν, αλλά δεν ξέρω αν έχει ακόμη προσδιορίσει ποια θα είναι η μακροχρόνια στρατηγική σε σχέση με αυτά τα θέματα τακτικής. Μπορείς να χρησιμοποιείς μέγιστη πίεση, μπορείς να δημιουργείς χάος, αλλά θα ήταν πάρα πολύ καλύτερα αν είχες ένα σχέδιο επίλυσης του προβλήματος. Και δε νομίζω ότι το σκέφτεται πάρα πολύ»…
Στην αντεπίθεση ωστόσο περνάει και η ίδια η πολιτική ηγεσία του Ιράν που πληρώνει τεράστιο οικονομικό κόστος από τις κυρώσεις των ΗΠΑ. Ήδη, εδώ κι ένα χρόνο βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση καθώς από την μια δέχεται τις κυρώσεις των ΗΠΑ όπως ακολούθησαν μετά την αποχώρησή τους από τη συμφωνία που υπογράφτηκε επί Ομπάμα τον Δεκέμβριο 2015. Αποτέλεσμα αυτών των κυρώσεων είναι οι εξαγωγές πετρελαίου να έχουν βυθιστεί: από 2,5 εκ. βαρέλια την ημέρα όσο διαρκούσε η συμφωνία, τον Ιούνιο του 2019 έφτασαν τα 300.000 βαρέλια! Η οικονομική ασφυξία στο Ιράν επιβάλλεται ακόμη και με κατασχέσεις πλοίων που μεταφέρουν ιρανικό πετρέλαιο όπως συνέβη στο Γιβραλτάρ στις 4 Ιουλίου με το πλοίο Grace 1 που όδευε σε διυλιστήριο της Συρίας και λόγω τονάζ δεν μπορούσε να περάσει το Σουέζ. Η κατάληψη του δεξαμενόπλοιου με τακτικές που θα ζήλευαν κι οι Σομαλοί πειρατές υλοποιήθηκε από τις βρετανικές ειδικές δυνάμεις προκαλώντας την οργή του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών που κατηγόρησε τους Βρετανούς και Ισπανούς για πειρατεία! Επρόκειτο δε για κίνηση εκφοβισμού καθώς οι αμερικανικές κυρώσεις στερούνται διεθνούς νομιμοποίησης. Δεν έχουν επιβληθεί πχ από τον ΟΗΕ ώστε η εφαρμογή τους να ήταν επιβεβλημένη στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Η συμμόρφωση των εφοπλιστικών εταιρειών με το αμερικανικό εμπάργκο εξασφαλίζεται λόγω των επιπτώσεων που καραδοκούν στη αντίθετη περίπτωση. Η δε Ισπανία, που δεν αναγνωρίζει τη βρετανική κυριαρχία στο Γιβραλτάρ όπως καθιερώθηκε με μια συμφωνία του 1773, δικαιολόγησε την κατάληψη του πλοίου στη βάση των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Συρίας…
Οι Ευρωπαίοι όσο δραστήριοι αποδεικνύονται στην εφαρμογή του αμερικανικού οικονομικού αποκλεισμού κατά του Ιράν τόσο διστακτικοί κι αναποφάσιστοι αποδεικνύονται στην υλοποίηση όσων ο ίδιοι έχουν υποσχεθεί, με το βλέμμα στην διατήρηση εν ζωής της συμφωνίας. Συγκεκριμένα, αυτό που είχαν συμφωνήσει με την Τεχεράνη ήταν η δημιουργία ενός χρηματοδοτικού οχήματος (Instex) που θα επέτρεπε στο Ιράν να συνεχίσει μεν να εξάγει πετρέλαιο αλλά τα έσοδα από τις πωλήσεις να συμψηφίζονται με αγορές και να μην καταλήγουν υπό τη μορφή συναλλάγματος στη Τεχεράνη. Μόνο που αυτός ο πολύπλοκος μηχανισμός εκκαθαρίσεων δεν δημιουργήθηκε ποτέ.
Τούτων δοθέντων το Ιράν ανακοίνωσε ότι ξεκινάει εκ νέου τις δραστηριότητες εμπλουτισμού ουρανίου, πιθανότατα ως μέσο πίεσης προς τους Ευρωπαίους για να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα. Από την μεριά τους, Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία «εκφράζουν τη βαθιά τους ανησυχία για δραστηριότητες του Ιράν που είναι ασύμβατες με τις δεσμεύσεις του». Κι έτσι ωστόσο να μην είναι, δηλαδή το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν να μην ξεκινάει ως μοχλός πίεσης, γιατί το Ιράν να συνεχίσει να δεσμεύεται από μια συμφωνία όταν τα άλλα μέρη είτε ηχηρώς και δημοσίως (ΗΠΑ), είτε σιωπηρώς και ιδιωτικώς (Ευρωπαίοι) έχουν πάψει να την υπηρετούν; Η Τεχεράνη μάλιστα έχει ανακοινώσει πώς θα επιταχύνει το πυρηνικό της πρόγραμμα από τον προσεχή Σεπτέμβριο καθιστώντας σίγουρη την κλιμάκωση της έντασης…
16 Ιουλίου 2019 / Πηγή : Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου