Εθνικές εκλογές αύριο ( σημ. χθες ) ταυτόχρονα σε είκοσι οκτώ ευρωπαϊκές χώρες -ψευδεπίγραφα ονομάζονται ευρωεκλογές. Θα αναδείξουν ένα Κοινοβούλιο που έχει κάποιες εξουσίες, αλλά αυτές είναι για τα μάτια. Είναι το μόνο Κοινοβούλιο στον κόσμο που δεν έχει κυβέρνηση.
Η πραγματική κυβέρνηση είναι η Κομισιόν, που δεν εκλέγεται, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που και αυτή είναι ανεξέλεγκτη, οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που μας πίνουν το αίμα, και τα λόμπι των πολυεθνικών που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες.
Είναι περισσότεροι από τους ευρωυπάλληλους και επηρεάζουν σοβαρά τις αποφάσεις της Ε.Ε. υπέρ των συμφερόντων τους. Οι αποφάσεις που παίρνονται από τα εξωθεσμικά όργανα έρχονται στο Ευρωκοινοβούλιο, ψηφίζονται και ξεπλένονται. Και από κει μπορούν να μεταφερθούν σε κάθε χώρα και να γίνουν εθνικοί νόμοι. Το Κοινοτικό Δίκαιο υπερτερεί του Εθνικού.
Αρα ψηφίζουμε για να δώσουμε δημοκρατικό άλλοθι σε μια ένωση κρατών που δεν έχει δημοκρατικές δομές. Αντίθετα, είναι ο κατευθείαν απόγονος του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και των πολέμων. Να υπενθυμίσουμε πως η Ευρώπη, μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε περίπου 150 αποικίες, δηλαδή είχε κατακτήσει ισάριθμες χώρες και είχε στην κατοχή της το 75% του κατοικημένου πλανήτη.
Στα τριάντα χρόνια περίπου που χρειάστηκαν για να καταργηθεί η αποικιοκρατία, επεξεργάστηκε και το σχέδιο νεοαποικισμού με πιο έξυπνα και σύγχρονα μέσα. Και οπωσδήποτε λιγότερο δαπανηρά. Και αυτά ήταν τα δάνεια για την ανάπτυξη της πρώην αποικίας, που στην ουσία ήταν μια νέα υποδούλωση με τη μορφή του χρέους.
Θα μπορούσε η ιμπεριαλιστική Ευρώπη να κάνει μια δημοκρατική Ευρώπη; Αυτό θα ήταν μια υπόθεση των λαών της και όχι των καπιταλιστών. Και αυτό που ζούμε σήμερα είναι η ισχυρή ιμπεριαλιστική Ευρώπη, με πυρήνα τη Γερμανία, να αποικιοποιεί το πρώην Ανατολικό Μπλοκ, τα Βαλκάνια και φυσικά την Ελλάδα, που χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο με μεγάλη επιτυχία.
Και για να μη φανούν αυτά υπερβολές, να παραθέσουμε την κυνική ομολογία του ΔΝΤ, που όλα τα κόμματα την έκαναν γαργάρα (πλην ΛΑ.Ε.) και την αποσιώπησαν. Την κρίσιμη διετία 2011-2012, η χώρα μας αποπλήρωσε ομόλογα αξίας 50 δισ. ευρώ σε ευρωπαϊκές τράπεζες και αυτό καθυστέρησε την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αυτό δεν είναι μια καθαρά αποικιοκρατική σχέση; Ο αφέντης διατάζει και ο δούλος υπακούει. Το ΔΝΤ καταλήγει στο συμπέρασμα πως τέτοια λάθη δεν πρέπει να επαναληφθούν σε άλλες χώρες. Οι ηγεσίες στις πρώην αποικίες πρέπει να είναι απολύτως υποτακτικές προς τη μητρόπολη. Αλλιώτικα δεν έχουν ελπίδα να μακροημερεύσουν. Η περίπτωση του Πατρίς Λουμούμπα είναι ενδεικτική. Οποιος αρνείται την κηδεμονία και δεν ακολουθεί τους κανόνες εκτελείται επιτόπου. Και ο Λουμούμπα δεν ήταν ο μόνος. Αρα η ηγεσία μιας πρώην αποικίας ή πρέπει να είναι επαναστατική, όπως π.χ. στο Βιετνάμ, που απαιτεί ηγέτες σαν τον Χο Τσι Μινχ και τον Γκιαπ, προσωπικότητες που δεν γεννιούνται κάθε μέρα, ή ανδρείκελα που υπηρετούν με πάθος και διαφθορά τα αφεντικά.
Αυτήν την αλήθεια κατάλαβε η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την απαλλαγή του από την αριστερή του πτέρυγα, και επέλεξε την υποταγή «άνευ όρων και άνευ ορίων» στον ιμπεριαλισμό. Εδωσε εξετάσεις και πέρασε με άριστα. Αυτό το πολιτικό φαινόμενο θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε «τσιπρισμό» με θεωρητικό τον Αλέκο Φλαμπουράρη. Ιδού τι μας λέει: «Ηταν αλλόκοτο τη μια μέρα να βρισκόμαστε διαμαρτυρόμενοι στις πλατείες και την επομένη να πρέπει να εφαρμόσουμε πολιτικές που καταδικάζαμε» («Εφ.Συν.» 12.5.2019). Και τον επιβεβαίωσε ο κ. Τσίπρας με αναφορά στον Μπρεχτ μέσω του κ. Κόινερ.
«Αλλάζουμε, λοιπόν, όσοι δεν θέλουμε να γίνουμε μνημεία του εαυτού μας»(«Εφ.Συν.» 18.5.2019). Αρα όλο το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μνημείο της Αριστεράς. Και λογικό είναι με μνημεία να μην μπορούμε να κάνουμε πολιτική. Ο κ. Φλαμπουράρης στην ίδια συνέντευξη κατηγόρησε τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που βρέθηκαν στην ίδια δύσκολη θέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, πως δεν διαπραγματεύτηκαν σωστά. Αρα η διαφορά είναι για το ποιος είναι καλύτερος διαπραγματευτής. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος. Αυτός που λέει «ναι» σε όλα.
Η Ευρώπη της Δημοκρατίας έχει 1.796 πολιτικούς κρατούμενους στη Γαλλία. Και άλλοι 1.422 περιμένουν τη σειρά τους. Μίλησε κανείς γι’ αυτούς; Ανθρωποι του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων» που πιάστηκαν επειδή είχαν ένα κολλύριο ή ένα Μαλόξ για να προστατέψουν τα μάτια τους από τα χημικά.
Η Αριστερά διασπασμένη και σε κρίση, σε όλο της το φάσμα, πρέπει κάποτε να καταλάβει πως ο σταλινισμός, σε όλες του τις εκδοχές, δεν είναι μια επαναστατική θεωρία, αλλά μια θεωρία εξουσίας κράτους. Και διαμορφώνονται μικροκινήματα εξουσίας και πρωτοπορίας που αφήνουν αδιάφορη την κοινωνία. Και όταν η Αριστερά απουσιάζει, τότε η Ακροδεξιά θριαμβεύει. Θα το δούμε αύριο στα αποτελέσματα.
25 Μαΐου 2019 / Πηγή : www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου