Τι αφήνει πίσω του ο Τσίπρας;

Γράφει ο Αντώνης Νταβανέλος

Πλησιάζοντας στις ευρωεκλογές, στην πρώτη γενική πολιτική αναμέτρηση μετά τις 20/9/2015, αυξάνει η αναγκαιότητα για μια καθαρή «απολογιστική» ματιά, για μια καθαρή εκτίμηση σχετικά με το τι αφήνει πίσω της η θητεία του Τσίπρα και της παρέας του Μαξίμου.

Όσοι επι­μέ­νου­με να θε­ω­ρού­με την Αρι­στε­ρά ως το ορ­γα­νω­μέ­νο ρεύμα πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών δεν θα έπρε­πε να έχου­με την πα­ρα­μι­κρή δυ­σκο­λία για να βγά­λου­με την αρ­νη­τι­κή «σούμα».

Στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας και στις ερ­γα­το­γει­το­νιές το κλίμα απο­γο­ή­τευ­σης και απαι­σιο­δο­ξί­ας είναι ακρι­βώς στον αντί­πο­δα της ανά­τα­σης και των ελ­πί­δων που είχαν στη­ρί­ξει το κύμα του 62% του ΟΧΙ το 2015. Η αντι­στρο­φή οφεί­λε­ται στην εμπει­ρία από την εφαρ­μο­σμέ­νη κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή στα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν. Η υπο­χώ­ρη­ση του με­ρι­δί­ου των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων σε σύ­γκρι­ση με το με­ρί­διο των κερ­δών στο ΑΕΠ, η συ­νέ­χεια των πε­ρι­κο­πών στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες (με απο­τέ­λε­σμα πχ ένα ήπιο κύμα γρί­πης να έχει δε­κά­δες νε­κρούς στα πα­ρα­παί­ο­ντα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία), η συ­νέ­χεια των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (όπως στα λι­μά­νια του Πει­ραιά και της Θεσ­σα­λο­νί­κης, όπως στα αε­ρο­δρό­μια της Frapport, όπως στη ΔΕΗ, όπως στα ΕΛΠΕ κ.ο.κ.) είναι η πραγ­μα­τι­κή μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή εμπει­ρία από το πρό­γραμ­μα Τσί­πρα, που κα­μώ­νε­ται ότι αντι­στέ­κε­ται, τάχα, στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.



Στη βάση αυτού του προ­γράμ­μα­τος η κυ­βέρ­νη­ση κα­τορ­θώ­νει να εξα­κο­λου­θεί να παίρ­νει «δω­ρά­κια» από τους δα­νει­στές, όπως η πρό­σφα­τη συμ­φω­νία για την πρό­ω­ρη εξα­γο­ρά μέ­ρους του χρέ­ους προς το ΔΝΤ. Το πραγ­μα­τι­κό οι­κο­νο­μι­κό απο­τέ­λε­σμα αυτής της πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νης συμ­φω­νί­ας είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νο στην «εξοι­κο­νό­μη­ση» πε­ρί­που 150 εκατ. ευρώ από τους οφει­λό­με­νους τό­κους, αλλά η «συμ­βο­λι­κή» αξιο­ποί­η­σή της από τον Τσί­πρα θα είναι ασφα­λώς με­γα­λύ­τε­ρη.

Μόνο που ανά­λο­γες «επι­τυ­χί­ες» δε­σμεύ­ουν πάνω σε προ­γράμ­μα­τα και πο­λι­τι­κές, ενώ αυτά –αργά ή γρή­γο­ρα– φέρ­νουν στην επι­φά­νεια το «αί­τη­μα» για πιο αυ­θε­ντι­κούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Ας δούμε κά­ποια επί­και­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα:

* Ο Πόουλ Τόμ­σεν, ο διευ­θυ­ντής του ΔΝΤ στην Ευ­ρώ­πη, κα­λω­σό­ρι­σε την πρό­θε­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για την πρό­ω­ρη εξό­φλη­ση μέ­ρους του χρέ­ους προς το Τα­μείο, όμως έσπευ­σε να υπο­γραμ­μί­σει την υπο­χρέ­ω­ση της κυ­βέρ­νη­σης για τη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του και την ανά­γκη νέων πε­ρι­κο­πών στις συ­ντά­ξεις, μέσα στο 2020, ως προ­ϋ­πό­θε­ση για να μειω­θεί η φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δών που είναι, λέει, ανα­γκαία για να υπάρ­ξουν επεν­δύ­σεις.

* Την ίδια στιγ­μή ο Μιλτ. Νε­κτά­ριος (ο επί Ση­μί­τη διοι­κη­τής του ΙΚΑ και ένας εκ των μελών της «Επι­τρο­πής Σοφών» για το Ασφα­λι­στι­κό) δή­λω­νε ότι μέσα στους πρώ­τους έξι μήνες(!) της νέας κυ­βέρ­νη­σης θα απαι­τη­θούν δρα­κό­ντειες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, όπως η δη­μιουρ­γία ενός «νέου ΕΣΥ» (με τα 128 δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία να με­τα­τρέ­πο­νται σε ΝΠ Ιδιω­τι­κού Δι­καί­ου!) και μια νέα γε­νι­κή ρύθ­μι­ση του Ασφα­λι­στι­κού, που θα βα­σί­ζε­ται στον πρω­το­πό­ρο ρόλο των… ιδιω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών εται­ριών(!).

Οι «επι­τυ­χί­ες» του Τσί­πρα στην επι­βο­λή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής του Μνη­μο­νί­ου 3, είναι η δύ­να­μη που στρώ­νει το δρόμο… στον Μη­τσο­τά­κη. Γιατί αυτές οι «επι­τυ­χί­ες» απο­θρα­σύ­νουν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο την κυ­ρί­αρ­χη τάξη, που ζη­τά­ει όλο και πιο «τολ­μη­ρές» αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και γι’ αυτό επω­ά­ζει την «ώρα του Κυ­ριά­κου», που «θα έρθει για να ολο­κλη­ρώ­σει το έργο του πα­τέ­ρα του».

Απέ­να­ντι σε αυτή την προ­ο­πτι­κή, η ταύ­τι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με την ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, το μή­νυ­μα που ο Τσί­πρας διά­λε­ξε να στεί­λει από το Γα­λά­τσι, δεν είναι άμυνα. Γιατί ο κό­σμος μας έμαθε, μέσα από σκλη­ρές εμπει­ρί­ες, ότι η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, στην εποχή του σο­σιαλ­φι­λεύ­θε­ρου εκ­φυ­λι­σμού της, έχει από καιρό γίνει «όχημα» επι­βο­λής του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Η προ­σπά­θεια του Τσί­πρα να δώσει σάρκα και οστά στη «Δη­μο­κρα­τι­κή Συ­μπα­ρά­τα­ξη» είναι μια ακόμα με­τα­τό­πι­ση προς τα δεξιά, που οδη­γεί σε μια σκλη­ρή πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή ήττα από τις αυ­θε­ντι­κές δυ­νά­μεις της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Δε­ξιάς, από τη ΝΔ του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη.



ΝΑΤΟ

Δυ­στυ­χώς τα πο­λι­τι­κά εγκλή­μα­τα της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στα πεδία της οι­κο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής.

Η γλοιώ­δης ταύ­τι­ση με την αμε­ρι­κά­νι­κη πο­λι­τι­κή (στην εποχή του Ντό­ναλντ Τραμπ!) και η σύ­σφι­ξη του στρα­τιω­τι­κού/δι­πλω­μα­τι­κού «άξονα» με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ είναι μια από τις πιο επι­κίν­δυ­νες πα­ρα­κα­τα­θή­κες της «κυ­βερ­νώ­σας Αρι­στε­ράς».

Αυτά που οι Τσί­πρας-Κο­τζιάς-Κα­μέ­νος έκα­ναν ή ανέ­χθη­καν στην πε­ριο­χή, έρ­χε­ται τώρα να «συ­νο­ψί­σει» η κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ: η πρό­τα­ση Με­νέ­ντες-Ρού­μπιο («Νο­μο­σχέ­διο για την Ασφά­λεια και την Ενερ­γεια­κή Συ­νερ­γα­σία στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο») θα έπρε­πε να αντι­με­τω­πι­στεί ως μια με­γά­λη πρό­κλη­ση για την Αρι­στε­ρά και τις δυ­νά­μεις του αυ­θε­ντι­κού αντι-ιμπε­ρια­λι­σμού στην Ελ­λά­δα.

Το Νο­μο­σχέ­διο δη­λώ­νει ότι οι ΗΠΑ ανα­λαμ­βά­νουν τη στρα­τιω­τι­κή/δι­πλω­μα­τι­κή προ­στα­σία των δρα­στη­ριο­τή­των της Exxon Mobil και των άλλων πε­τρε­λαϊ­κών εται­ριών στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, δη­λώ­νο­ντας ότι οι ΗΠΑ θε­ω­ρούν ως «διε­θνές δί­καιο» την άποψη των Ισ­ρα­ήλ-Κύ­πρου-Ελ­λά­δας-Αι­γύ­πτου για τις ΑΟΖ στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Ταυ­τό­χρο­να προ­α­ναγ­γέλ­λει με­γά­λα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα προς τις πα­ρα­πά­νω χώρες (αφή­νο­ντας ανοι­χτή την πώ­λη­ση F35 και πο­λε­μι­κών φρε­γα­τών προς την Ελ­λά­δα), ενώ προει­δο­ποιεί την Τουρ­κία ότι κάθε «πα­ρα­βί­α­ση» στο χώρο «κυ­ριαρ­χί­ας» των πα­ρα­πά­νω ΑΟΖ (που υπερ­βαί­νει κατά πολύ τα χω­ρι­κά ύδατα ή τον εθνι­κό ενα­έ­ριο χώρο) θα βρί­σκει πλέον αντι­μέ­τω­πες τις ένο­πλες δυ­νά­μεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγ­μή το γαλ­λι­κό πο­λε­μι­κό ναυ­τι­κό εγκαι­νιά­ζει μό­νι­μο ναύ­σταθ­μο στην Κύπρο, ενώ η Βρε­τα­νία ανα­κοί­νω­σε ότι προ­τί­θε­ται να με­τα­φέ­ρει τα F35 που δια­θέ­τει, από τη βάση του Νόρ­φολκ στις βρε­τα­νι­κές βά­σεις στην Κύπρο.

Η πα­ρέμ­βα­ση είναι τόσο απρο­κά­λυ­πτη που ακόμα και οι πα­ρα­δο­σια­κοί «εθνι­κοί» δη­μο­σιο­γρά­φοι δεν τολ­μούν (ακόμα) να πα­νη­γυ­ρί­σουν. Πολ­λοί θυ­μή­θη­καν τη «Με­γά­λη Ιδέα» και το 1922: όταν οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις επι­δί­ω­ξαν το δια­με­λι­σμό της Οθω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, εν­θάρ­ρυ­ναν το Βε­νι­ζέ­λο και το βα­σι­λιά στην εκ­στρα­τεία προς τον Σαγ­γά­ριο, ενώ, όταν κα­το­χύ­ρω­σαν τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα, άφη­σαν, τε­λι­κά, τους ντό­πιους να σφα­χτούν ανε­νό­χλη­τοι.

Αυτή η πο­λι­τι­κή, η πο­λι­τι­κή του μι­λι­τα­ρι­σμού και των εξο­πλι­σμών, η πο­λι­τι­κή του εξω­ραϊ­σμού του ΝΑΤΟ και των Αμε­ρι­κα­νών, η πο­λι­τι­κή που εκ­θέ­τει τον κόσμο μας στα πιο επι­κίν­δυ­να πο­λε­μι­κά παι­χνί­δια, η πο­λι­τι­κή που αντι­κει­με­νι­κά ανα­βαθ­μί­ζει τον εθνι­κι­σμό, είναι μια από τις χει­ρό­τε­ρες πα­ρα­κα­τα­θή­κες του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πρό­σφα­τα η εφη­με­ρί­δα της «ομο­γέ­νειας» στις ΗΠΑ, «Εθνι­κός Κή­ρυ­κας», μια εφη­με­ρί­δα ταυ­τι­σμέ­νη με τις πο­λι­τι­κές της Δε­ξιάς και τον συ­ντη­ρη­τι­σμό της ανα­φο­ράς στη «μη­τέ­ρα-πα­τρί­δα», ζή­τη­σε την απο­μά­κρυν­ση του Τζέ­φρι Πάιατ από τη θέση του Πρέ­σβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, κα­τη­γο­ρώ­ντας τον για σκαν­δα­λώ­δη στή­ρι­ξη στον Αλ. Τσί­πρα. Η δια­βό­η­τη Πρε­σβεία απά­ντη­σε σε ιδιαί­τε­ρα αυ­στη­ρό ύφος, εξη­γώ­ντας ότι η υπο­στή­ρι­ξη στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα απο­τε­λεί «αμε­ρι­κα­νι­κή κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή» κι όχι προ­σω­πι­κό γού­στο του κ. Πάιατ. Η απά­ντη­ση αυτή είναι πραγ­μα­τι­κός κό­λα­φος για όλους εκεί μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Άκρα Δεξιά

Σε αυτή τη βάση, της συ­νέ­χεια στην πο­λι­τι­κή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της αδί­στα­κτης προ­σχώ­ρη­σης στις «αγκα­λιές» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το προ­σκλη­τή­ριο του Τσί­πρα για συ­στρά­τευ­ση «αντί­στα­σης στην ακρο­δε­ξιά» ακού­γε­ται σαν κα­κό­γου­στο ανέκ­δο­το.

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αντι­με­τώ­πι­σε τους πρό­σφυ­γες με τη Frontex στα σύ­νο­ρα, με τα κλει­στά «στρα­τό­πε­δα» στις πα­ρα­με­θο­ρί­ους, με την άρ­νη­ση να τους δο­θούν νό­μι­μα «χαρ­τιά» που θα τους επέ­τρε­παν να δο­θούν νό­μι­μα «χαρ­τιά» που θα τους επέ­τρε­παν να ζουν και να κι­νού­νται στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας όπως όλοι οι άν­θρω­ποι. Αυτή η πο­λι­τι­κή είναι βού­τυ­ρο στο ψωμί της ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς.

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα είχε 4 ολό­κλη­ρα χρό­νια για να ολο­κλη­ρώ­σει τη δίκη της ΧΑ και να δώσει στην κοι­νω­νία τα συ­μπε­ρά­σμα­τα σχε­τι­κά με τη δο­λο­φο­νι­κή δράση της. Την ώρα που το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σπα­θεί να χτί­σει αντι­φα­σι­στι­κό προ­φίλ, ενι­σχύ­ο­ντας και ορι­σμέ­νες προ­νο­μια­κές συμ­μα­χί­ες, η κυ­βέρ­νη­ση φρό­ντι­σε να μην τε­λειώ­σει η δίκη της ΧΑ μέχρι τις εκλο­γές, παίρ­νο­ντας –για προ­φα­νείς ψη­φο­θη­ρι­κούς λό­γους- το ρίσκο να αφή­σει να βγει η από­φα­ση σε πε­ρί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης της Δε­ξιάς, όπου τα διά­φο­ρα πα­ρα­δι­κα­στι­κά, πα­ρα­εκ­κλη­σια­στι­κά κ.ά. «κυ­κλώ­μα­τα» θα αι­σθά­νο­νται πολύ πιο άνετα ακόμα και για μια σύ­γκρου­ση με την κοινή γνώμη.

Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων δεν μπο­ρεί να βρε­θεί λόγος για να υπε­ρα­σπί­σει κα­νείς αυτήν την άθλια πο­λι­τι­κή, αυτήν την άθλια κυ­βέρ­νη­ση. Έχο­ντας επί­γνω­ση των κιν­δύ­νων που εκ­προ­σω­πεί ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης, το κα­θή­κον είναι η επε­ξερ­γα­σία διό­δων εξό­δου από το δίλ­λη­μα και οι­κο­δό­μη­σης αρι­στε­ρής απά­ντη­σης.

22 Απριλίου 2019 / Πηγή : Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά μέσω rproject.gr