Γράφει η Λιάνα Κανέλλη
Σαράντα πέντε χρόνια μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, όταν άνθισαν και ψήλωσαν σε στείρο και αδερφοκτόνο έδαφος τα αντιδικτατορικά νιάτα και πήρε βαθιά ανάσα ο λαός και τα κουράγια του, αναρωτιόμαστε πολλοί, άλλοι βουβά κι οδυνηρά, άλλοι οργισμένα και μουγκρίζοντας: Πώς γίνεται σήμερα να συζητάμε στα σοβαρά πού και πώς θα στηθεί η επόμενη αμερικανοΝΑΤΟική βάση. Ποιος Αμερικανός ή Ευρωπαίος «αξιωματούχος» θα πατάει τη σιδερένια του φτέρνα σε λιμάνια, ορυχεία, ναυπηγεία, αεροδρόμια, γιοφύρια και νησιά, εποπτεύοντας τις καλές επενδύσεις και βαδίζοντας αγέρωχα στο ματωμένο χαλί των τσακισμένων εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Ποιοι είναι αυτοί, οι τάχα μου δήθεν σημερινοί φρέσκοι και νέοι, που συσκεύασαν τη φρίκη των στρατοδικείων, των βασανιστηρίων, της εξορίας, της χούντας σε φτηνά αναμνηστικά, συσκευασμένα κατάλληλα στα ιστορικά διαλυτήρια - ανακυκλωτήρια του οπορτουνισμού, και τα πούλησαν σα διαβατήρια διαχείρισης της εξουσίας του κεφαλαίου. Πώς φτάσαμε απ' το «έξω το ΝΑΤΟ» κι «έξω οι ΗΠΑ» να φορτωνόμαστε καταχρεωμένοι για τουλάχιστον πέντε γενιές από σήμερα, σαν αυτοκόλλητα πολιτών σε μια πόρτα που ο μεντεσές της τρίζει απ' αυτό το στριγκό, στυφό ανακάτεμα του αίματος των προσφυγόπουλων και του αργού πετρελαίου. Πού, και πότε, και πώς, ποιοι, και γιατί χάσανε τόσο εύκολα, τόσο απλά, τόσο αμοραλιστικά και το τελευταίο ίχνος τσίπας, που υπέθετες το ' 73 ότι θα εμπόδιζε τη μετατροπή της ιδέας και της πράξης του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου να διαβάζεται με όρους Χάρι Πότερ, ώστε να συγχωρείται το «διαβολικά καλό» έργο του θύτη.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά με τους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο στη θέση τους, με την αλλαγή συνόρων απ' τη Γιουγκοσλαβία ως τα οικόπεδα των πατρίδων που βαφτίστηκαν ΑΟΖ, με τους ναζιστές στη Βουλή και τους δανειστές σε κάθε λέξη του Συντάγματος, ευτυχώς υπάρχει το ΚΚΕ για να αποτίει φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν εκατό χρόνια, ώστε να μπορούν να ξεφυτρώνουν στον καιρό τους τα Πολυτεχνεία. Κι όσοι αναρωτιούνται για την αξία των εορτασμών να μην υποχρεώνονται να καταβάλλουν φόρο στη διαφθορά της ενσωμάτωσης και διόδια στη βαρβαρότητα για να διαβεί ο λαός στην επόμενη μέρα, όχι χωρίς μνημόνια αλλά χωρίς μνήμη.
Ποιοι είναι αυτοί, οι τάχα μου δήθεν σημερινοί φρέσκοι και νέοι, που συσκεύασαν τη φρίκη των στρατοδικείων, των βασανιστηρίων, της εξορίας, της χούντας σε φτηνά αναμνηστικά, συσκευασμένα κατάλληλα στα ιστορικά διαλυτήρια - ανακυκλωτήρια του οπορτουνισμού, και τα πούλησαν σα διαβατήρια διαχείρισης της εξουσίας του κεφαλαίου. Πώς φτάσαμε απ' το «έξω το ΝΑΤΟ» κι «έξω οι ΗΠΑ» να φορτωνόμαστε καταχρεωμένοι για τουλάχιστον πέντε γενιές από σήμερα, σαν αυτοκόλλητα πολιτών σε μια πόρτα που ο μεντεσές της τρίζει απ' αυτό το στριγκό, στυφό ανακάτεμα του αίματος των προσφυγόπουλων και του αργού πετρελαίου. Πού, και πότε, και πώς, ποιοι, και γιατί χάσανε τόσο εύκολα, τόσο απλά, τόσο αμοραλιστικά και το τελευταίο ίχνος τσίπας, που υπέθετες το ' 73 ότι θα εμπόδιζε τη μετατροπή της ιδέας και της πράξης του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου να διαβάζεται με όρους Χάρι Πότερ, ώστε να συγχωρείται το «διαβολικά καλό» έργο του θύτη.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά με τους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο στη θέση τους, με την αλλαγή συνόρων απ' τη Γιουγκοσλαβία ως τα οικόπεδα των πατρίδων που βαφτίστηκαν ΑΟΖ, με τους ναζιστές στη Βουλή και τους δανειστές σε κάθε λέξη του Συντάγματος, ευτυχώς υπάρχει το ΚΚΕ για να αποτίει φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν εκατό χρόνια, ώστε να μπορούν να ξεφυτρώνουν στον καιρό τους τα Πολυτεχνεία. Κι όσοι αναρωτιούνται για την αξία των εορτασμών να μην υποχρεώνονται να καταβάλλουν φόρο στη διαφθορά της ενσωμάτωσης και διόδια στη βαρβαρότητα για να διαβεί ο λαός στην επόμενη μέρα, όχι χωρίς μνημόνια αλλά χωρίς μνήμη.
17 Νοεμβρίου 2018 / Πηγή : www.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου