Το μπουζούκι είναι όργανο – ο αστυφύλακας είναι όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι

Γράφει η Βαγγελιώ Σωτηροπούλου

Αναμφίβολα το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξυπηρετούνται από τη συμφωνία για το όνομα της γειτονικής μας χώρας . Όμως από το σημείο αυτό, μέχρι το σημείο να καταγγέλλει κανείς τη συμφωνία, διότι στις παρούσες συνθήκες εξυπηρετεί το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, υπάρχει τεράστια λογική απόσταση. Είναι σα να καταγγέλλει κανείς την ΕΟ Αθηνών – Πατρών και να απαιτεί να μείνει στην πρότερη επικίνδυνη για την ασφάλεια κατάσταση, διότι το έργο προφανώς στις παρούσες συνθήκες, δεν έγινε με σκοπό τη μείωση των ατυχημάτων, αλλά την εξυπηρέτηση της διακίνησης εμπορευμάτων της ΕΕ και την κερδοφορία των μεγαλοεργολάβων. Όσο έχουμε καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό τα αυτονόητα θα γίνονται όχι επειδή έτσι απαιτούν οι ανάγκες των κοινωνιών, αλλά ως παραπροϊόντα της εξυπηρέτησης των ολιγαρχιών.

Το ότι το ΝΑΤΟ επέσπευσε την συμφωνία και όχι οι ελληνικές κυβερνήσεις με δική τους πρωτοβουλία, ως όφειλαν από το 1992 , αποδεικνύει πόσο άχρηστος και επικίνδυνος είναι ο ελληνικός πολιτικός κόσμος (πλην ΚΚΕ που διαχωρίστηκε από τον εθνικιστικό συρφετό). Οι ελληνικές πολιτικές ελίτ για χρόνια συντήρησαν το ονοματολογικό για να αποπροσανατολίζουν το λαό από τα πραγματικά προβλήματα και για να υπερ-αναπληρώνουν με προγονολατρεία την σύγχρονη παρακμή της χώρας για την οποία φέρουν την κύρια ευθύνη. Αυτή η τακτική των πολιτικών εκπροσώπων της ελληνικής αστικής τάξης αφενός ήταν βούτυρο στο ψωμί των ναζιστών της ΧΑ και αφετέρου ένα ανέλπιστο δώρο στους εθνικιστές, αλυτρωτικούς της άλλης μεριάς των συνόρων. Αυτή η στάση συνέβαλε στην εδραίωση της νατοϊκής ηγεμονίας και στην εδραίωση στη συνείδηση των λαών της κεντρικής Ευρώπης του βαθιά αντιδραστικού στερεότυπου ότι «οι βαλκανικοί λαοί είναι μαμελούκοι, ανίκανοι να συνεννοηθούν μεταξύ τους και τους πρέπει ένας ιμπεριαλιστής για να πράξει τα αυτονόητα».

Τελικά ήταν «μεγάλος» ή «μικρός» ο Αλέξανδρος ;

Αν ο Μ. Αλέξανδρος ήταν πολύ σπουδαίος διότι έφτασε μέχρι τις Ινδίες, λογικά, οι εγχώριοι λάτρεις του θα έπρεπε να πανηγυρίζουν που υπάρχουν άνθρωποι εκτός της ελληνικής επικράτειας που ακόμα τον λατρεύουν, του στήνουν αγάλματα και θεωρούν εαυτούς «γνήσιους» απογόνους του. Διότι αν μη τι άλλο αυτό αποτελεί απόδειξη του «μεγαλείου» του. Αντ’ αυτού βλέπουμε του «μακεδονολάτρες» να λυσσάνε όταν ακούν από μη έλληνες αναφορές για το ίνδαλμά τους και να θεωρούν τον Μ. Αλέξανδρο μόνο δική τους κληρονομιά. Τελικά τι ήταν αυτός ο Αλέξανδρος «μεγάλος ή μικρός» ; Mέχρι που έφτασε «η χάρη του» μέχρι τα σημερινά ελληνικά σύνορα, ή «μέχρι τα πέρατα της γης»; Προσωπικά αυτή η κληρονομιά του αιμοβόρου, εξουσιομανή και διεστραμμένου κατακτητή ουδόλως με εμπνέει, και ευχαρίστως «θα υπέγραφα την αποποίηση» της για να γλυτώσω το φόρο προγονοπληξίας που πληρώνουμε εδώ και τόσα χρόνια. Προτιμώ την κληρονομιά του Ρήγα και της εξέγερσης του Ίλιντεντ.

Τα κράτη έχουν σύνορα όχι όμως οι πολιτισμοί

Προφανώς, στις παρούσες συνθήκες, οποιαδήποτε αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια θα γίνει με αίμα, γι αυτό πρέπει να μείνουν ως έχουν. (Μακάρι να’ ρθει μια μέρα που το όνειρο της κατάργησής τους με ελεύθερη, εθελούσια απόφαση των λαών να γίνει πραγματικότητα). Όμως άλλο η αναγκαστική ισορροπία φόβου και περιχαράκωση ιδιοκτησιών και κρατών σε συνθήκες καπιταλισμού και άλλο οι συνήθειες των απλών ανθρώπων, τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι γλώσσες, τα τραγούδια , οι μουσικές , τα βαφτίσια των παιδιών, οι μύθοι και θρύλοι, τα παραμύθια των γιαγιάδων. Σε αυτά σε πείσμα των διώξεων και εθνικών εκκαθαρίσεων, κανείς δεν μπόρεσε να βάλει σύνορα. Όπως τα υβρίδια είναι τα πιο ανθεκτικά είδη στη βιολογία, έτσι και οι πολιτιστικές μίξεις είναι οι πιο όμορφες και ξεπερνούν χρόνο και τόπο. Ποιος θα μπορούσε να διεκδικήσει π.χ. την μοναδικότητα της πατρότητας του πολυφωνικού τραγουδιού που διατρέχει την λαϊκή παράδοση της Ηπείρου, αλλά και πολλών άλλων περιοχών των Βαλκανίων;

Η προσπάθεια να θεσμοποιηθεί κρατική ιδιοκτησία στους πολιτισμούς, στις εμπνεύσεις από ιστορικά γεγονότα, στους λαϊκούς θρύλους, όπως δυστυχώς επιχειρήθηκε και μέσα από το διάγγελμα του Τσίπρα, είναι άκρως επικίνδυνη. Η αντίληψη της εθνικο-πολιτιστικής καθαρότητας των κρατών είναι η ιδεολογική βάση της αναβίωσης του ναζισμού στη σημερινή Ευρώπη και κάθε κερκόπορτα προς τα εκεί θα πρέπει να είναι ερμητικά κλειστή.

18 Ιουνίου 2018

Πηγή : www.sxedio-b.gr