Η γυναίκα με τα μαύρα

Εκ της διευθύνσεως

10 Ιούνη και ανοίγω το χαζοκούτι για συντροφιά, τα μάτια μου πέφτουν σε ένα ντοκυμαντέρ για τις μαυροφορεμένες γυναίκες του Διστόμου .

Αγέρωχες . Περήφανες . Βράχοι .

Θεέ μου πόσο λίγοι είμαστε ! Πως καταντήσαμε ! Πως αφήσαμε να πάνε χαμένοι οι αγώνες των πατεράδων και των παππούδων μας ; Το αίμα τους σφράγισε την ήττα του ναζισμού .

Τώρα πια φοβόμαστε να μην ξεμείνουμε από χαρτί υγείας και υπογράφουμε σαν ιδανικοί αυτόχειρες την θανατική μας καταδίκη . 

Δειλοί και ανεπαρκείς . Ανάξιοι !

Το Ράιχ συνεχίζει το έργο του με επιτυχία ...

Θα συνεχίσουμε να είμασε σκλάβοι ή θα ελευθερώσουμε ξανά τη πατρίδα μας ; Οι νεκροί μας είναι οδηγοί και η θυσία τους φωτεινό παράδειγμα .

Οι πολεμικές αποζημιώσεις για τα θύματα της Γερμανικής θηριωδίας  και η αποπληρωμή του αναγκαστικού  κατοχικού δανείου είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε την μνήμη των νεκρών μας . Το βλέμμα αυτών των γυναικών θα μας ακολουθεί μέχρι την τελική τους δικαίωση .