Τι συμβαίνει στο Καζακστάν;

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Αν πιστέψουμε τα ισχυρότερα αγγλόφωνα μέσα, αυτό που διαδραματίζεται στο Καζακστάν είναι μια ακόμη “έγχρωμη επανάσταση” αθώων διαδηλωτών σε πρώην σοσιαλιστική χώρα, την οποία απειλεί να συντρίψει η πάντα επίφοβη ρωσική αρκούδα. Το μενού των δυτικών πρακτορείων καταπίνουν αμάσητα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, για να επιβεβαιώσουν άλλη μία φορά πόσο φτηνή και αναξιόπιστη έχει καταντήσει η εγχώρια δημοσιογραφία την τελευταία δεκαετία. Οι εξελίξεις στο Καζακστάν είναι όντως δραματικές και εγκυμονούν σοβαρές διεθνείς επιπτώσεις, αλλά δεν μπορούν να ερμηνευτούν με παρωχημένα, ψυχροπολεμικά στερεότυπα.

Κατ’ αρχάς, δυο λόγια για τη σημασία της υπό συζήτηση χώρας. Με έκταση λίγο μεγαλύτερη από το σύνολο της Δυτικής Ευρώπης, το Καζακστάν δεσπόζει στην Κεντρική Ασία, βασικό θέατρο που “Μεγάλου Παιχνιδιού” ανάμεσα στη Ρωσική και τη Βρετανική Αυτοκρατορία, στον 19ο αιώνα. Στη σύγχρονη εποχή, μήλο της έριδος για τις μεγάλες δυνάμεις και τις πολυεθνικές εταιρείες αποτελούν ο τεράστιος πλούτος της χώρας σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά και σε πλήθος μεταλλευμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ουρανίου της, το οποίο τροφοδοτεί τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας, της Γαλλίας, του Καναδά, της Ινδίας και άλλων χωρών.

Μετά το lockdown… το blackout

Κώστας Ράπτης

Μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από ένα lockdown μέσα στο καταχείμωνο; Ένα blackout ίσως -αλλά σε αυτή την περίπτωση οι πολιτικές επιπτώσεις είναι απολύτως αδύνατο να προβλεφθούν.

Ήδη το Κόσοβο ξεκίνησε τις διακοπές ρεύματος από την Τετάρτη, λόγω του συνδυασμού της χαμηλής εγχώριας παραγωγής ηλεκτρισμού και των υψηλών τιμών εισαγωγής ενέργειας. Η μικρή βαλκανική χώρα των 1,8 εκατ. κατοίκων, που βασίζεται στις εισαγωγές για το 40% των ενεργειακών της αναγκών, έχει διαθέσει 20 εκατ. ευρώ για την προμήθεια ρεύματος, ποσό επταπλάσιο του αντίστοιχου για την ίδια περίοδο πέρσι.

Το ότι πρόκειται για την φτωχότερη χώρα της Ευρώπης δεν σημαίνει ότι άλλες ισχυρότερες δεν έχουν βυθισθεί επίσης στην ενεργειακή κρίση. Και στην περίπτωσή τους διακυβεύεται όχι μόνο η θέρμανση των νοικοκυριών, αλλά και η απρόσκοπτη λειτουργία του μεταποιητικού τους κλάδου.

Μια νέα θρησκεία γεννιέται στη Δύση, ο εμβολιασμός

Η ιδεολογία του καθολικού κι επαναλαμβανόμενου εμβολιασμού ολόκληρων πληθυσμών είναι ένα νέο είδος θρησκείας. Έχει το δικό της θεό και δικούς της χορηγούς, τους πιστούς της και τις ιδιαίτερές της τεχνικές μαζικής προπαγάνδας, καθώς και τα δικά της αισχρά ψέματα. Ανοίγοντας πλέον το δρόμο στον εμβολιασμό παιδιών και θεσπίζοντας διακρίσεις απαράδεκτες για δημοκρατικά καθεστώτα, παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούσαμε μέχρι πρόσφατα απαράγραπτα και βάζει πολίτες και πολίτισσες να συγκρούονται μεταξύ τους. Παραπάνω απο 2.000 πανεπιστημιακοί, γιατροί και νοσοκομειακό προσωπικό κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, ενώνοντας τις φωνές τους στη διακήρυξη που ακολουθεί, δημοσιευμένη στον διαδικτυακό τόπο ελευθερης δημοσιογραφίας QG. Το πρωτοτυπο κειμενο Tribune: «Une nouvelle religion vaccinale est née en Occident», από τις 12 Δεκέμβρη, εδω. Ο σύνδεσμος τούτης της μετάφρασης εδώ. Ήδη τον Φλεβάρη του 2020, ενώ οι σημερινοί ιεροφάντες του εμβολιασμού κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου, η κολεκτίβα UndebtedWorld καλούσε τ' αριστερά κόμματα και οργανώσεις, συνδικάτα και λαϊκούς φορείς, να πιέσουν άμεσα, οργανώνοντας μαζικές κινητοποιήσεις, για απαραίτητους και δίκαιους στοχους. Τώρα που απομυθοποιείται η εμβολιαστική ονειροφαντασία των ολιγαρχών, αποκαλύπτοντας το τεράστιο μέγεθος της καταστροφής, ο αγώνας γι' αυτούς τους στόχους παραμένει πιο επίκαιρος παρά ποτέ.

Σπιράλ γεωπολιτικών εντάσεων

Ρούντι Ρινάλντι

Το έτος 2021 κλείνει με μια έξαρση των γεωπολιτικών εντάσεων και με το ξεδίπλωμα στρατηγικών, συμμαχιών και επιμαχιών από τις βασικές μεγάλες δυνάμεις -δημιουργώντας, μαζί με την πανδημία, την οικονομική και την περιβαλλοντική κρίση, τους όρους άσκησης της πολιτικής γενικά, και της πολιτικής ισχύος ειδικότερα. Κι αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, και η προετοιμασία των αναμετρήσεων και της επίλυσης των ανταγωνισμών εδράζεται σε στρατηγικές και πολιτικές. Επομένως η «νάρκωση» από την πανδημία, σαν μοναδικού και αποκλειστικού ζητήματος, επικαλύπτει σοβαρότατες εξελίξεις, τις οποίες οι ισχυροί και οι κρατικοί ιθύνοντες δεν ξεχνούν ούτε λεπτό. Κι αυτές μπορούν να αποβούν πολλαπλά πιο επικίνδυνες από τον ιό και τις επιπτώσεις του. Μια ματιά και μόνο στις πολεμικές και στρατιωτικές προετοιμασίες μπορεί να δείξει πως το οπλοστάσιο δεν «παράγεται» για την καταπολέμηση του Covid-19.

Δυτική «δημοκρατία» εναντίον ευρασιατικού «αυταρχισμού»

Προπαγανδιστικά, η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Δυτικό μπλοκ με επικεφαλής τις ΗΠΑ από τη μια μεριά, και τη Ρωσία και την Κίνα από την άλλη, παρουσιάζεται (ξανά) σαν επιλογή ανάμεσα στη δημοκρατία και τον αυταρχισμό ή ολοκληρωτισμό.

Ολοκληρωτισμός, Πληροφορία και Διαδίκτυο

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι οι δυνατότητες μιας περιορισμένης παγκόσμιας ολιγαρχίας του χρήματος να κυριαρχήσει μέσω του ελέγχου που ασκεί στις ροές της πληροφορίας

Όπου και αν κοιτάξει κανείς γύρω του, διαπιστώνει ότι ζούμε σε μια καθολική επανάσταση που αγγίζει κάθε πτυχή της προσωπικής, κοινωνικής και διεθνούς ζωής, και που όλες σχετίζονται με τη μεγάλη επανάσταση της πληροφορίας. Σε μια σειρά άρθρων, το πρώτο από τα οποία δημοσιεύουμε σήμερα, θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε αυτές τις τάσεις και να δείξουμε πού μας πάνε. Στο σημερινό θα επιχειρήσουμε να δώσουμε ένα γενικό ιστορικό πλαίσιο για την Επανάσταση της Πληροφορίας.

H έννοια της πληροφορίας είναι σύμφυτη με την έννοια της ζωής. Κάθε ζωντανός οργανισμός είναι ένα πρόγραμμα οργάνωσης της ύλης και των ανταλλαγών ενέργειας που αποσκοπεί στον έλεγχο της εντροπίας (αταξίας) του όσο ζει, κληρονομείται από τους προγόνους και μεταβιβάζεται στους απογόνους του, το ίδιο, ή ελάχιστα τροποποιημένο.

Μαύρος κύκνος και Αρμαγεδδών

Ρούντι Ρινάλντι

Αρχικά, για να ερμηνευθεί η πανδημία, υπήρξαν αναφορές στη θεωρία του «Μαύρου Κύκνου». Σύμφωνα με αυτήν, βρισκόμαστε ενώπιον ενός «ολιγοπίθανου και απρόβλεπτου γεγονότος που συμβαίνει σε μια οποιαδήποτε σειρά πιθανών και συνηθισμένων γεγονότων σε κάθε δραστηριότητα μιας κοινωνίας, ανατρέποντας δραματικά προς το χειρότερο ή το καλύτερο τη δομή της». Στην περίπτωση της πανδημίας, «προς το χειρότερο».

Τώρα έρχεται ο Αρμαγεδδών της «ενεργειακής κρίσης». Οι κάτοικοι προειδοποιούνται για πολύ ακραία φαινόμενα σε περίπτωση που έχουμε βαρύ χειμώνα, στις δε χώρες που ευημερούν συμβουλεύονται να προμηθευτούν γκαζάκια, κονσέρβες, ζυμαρικά κ.λπ. ώστε, σε περίπτωση διακοπής ρεύματος για 2-3 μέρες, να μπορούν να επιβιώσουν. Υπερβολές; Όχι τόσο, αφού ήδη χώρες όπως ο Λίβανος έχουν συνεχείς και πολυήμερες διακοπές ρεύματος λόγω εξαντλήσεως αποθεμάτων, ενώ τα μπλακάουτ βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη σε ακόμη περισσότερες χώρες.

Σε αυτό το πλαίσιο -κι αποσιωπώντας το γεγονός ότι πρόκειται για εκδηλώσεις της πολυοργανικής κρίσης του συστήματος- υιοθετούνται σχήματα όπως «Μαύρος Κύκνος» ή «Αρμαγεδδών» για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος, να δεχτεί χωρίς πολλές αντιδράσεις τα πακέτα μέτρων που λαμβάνονται (όχι για την αντιμετώπιση, αλλά για τη διαχείριση προς όφελος των μεγάλων ομίλων των κρίσεων που εμφανίζονται), και να περάσει απρόσκοπτα το καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης που τόσο έχει ανάγκη το σύστημα.

Εξελίξεις στο Λιβυκό "Μέτωπο". Θα αποσυρθούν οι (ξένοι) μισθοφόροι;

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

- Μερική "επιστροφή" της Ελλάδας στην Λιβύη.

Αυξάνεται το ενδιαφέρον της χώρας μας για την γειτονική Λιβύη μετά από χρόνια αδράνειας και "απόσυρσης", παρά τις "πατροπαράδοτες" φιλικές σχέσεις των δύο χωρών.Έτσι, ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας, στο περιθώριο του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. στις18.10.21, παρέθεσε πρωινό εργασίας στη Λίβυα ομόλογό του Najla El Mangoush. Η πολιτική κατάσταση στη Λιβύη, οι εκλογές στις 24 Δεκεμβρίου καιη αποχώρηση ξένων στρατευμάτων και μισθοφόρων συζητήθηκαν στο Λουξεμβούργο,Σημειώνουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώνται το τελευταίο χρονικό διάστημα, ενώ νωρίτερα τον Οκτώβρη είχε επισκεφθεί την Λιβύη ο υφυπουργός για την οικονομική διπλωματία και την εξωστρέφεια, κ.Φραγκογιάννης Ανάμεσα στα άλλα, στο Λουξεμβούργο συζητήθηκαν: η πολιτική κατάσταση στη Λιβύη, οι (εξαγγελθείσες) εκλογές στις 24 Δεκεμβρίου και η αποχώρηση ξένων στρατευμάτων και μισθοφόρων.Την ίδια στιγμή μαθαίνουμε ότι η Γαλλία κάλεσε την Ελλάδα να συμμετάσχει στην επόμενη Συνάντηση των Ευρωπαίων για την Λιβύη, όπως συμμετείχε στην Υπουργική Διάσκεψη για την Λιβύη στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ πού διοργάνωσαν οι ΥΠΕΞ Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας.

Γερμανία: Φιλελεύθεροι και Πράσινοι σε ρόλο ρυθμιστή

Κώστας Ράπτης

Η απερχόμενη ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας καλείται “μεγάλος συνασπισμός” διότι απαρτίζεται από τα δύο “λαϊκά κόμματα” (Volksparteien), τα οποία αποτελούσαν τους πυλώνες του κραταιού μεταπολεμικού δικομματισμού, ήτοι τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) και τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD).

Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές του 2017 οι νυν συγκυβερνώντες είχαν συγκεντρώσει αθροιστικά μόλις κάτι περισσότερο από το μισό της λαϊκής ψήφου: 32,9% το κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ και 20,5% οι ελάσσονες εταίροι. Και το άθροισμά τους αποδεικνύεται, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία της καταμέτρησης της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης, ότι θα είναι αυτή τη φορά ακόμη χαμηλότερο. Πραγματικά “μεγάλοι” δεν υπάρχουν πια – και αυτή πιθανότατα είναι η κυριότερη “κληρονομιά” που αφήνει πίσω της η απερχόμενη καγκελάριος.

Περί ανόδου των τιμών, Great Reset και άλλων δαιμονίων

Όθωνας Κουμαρέλλας

Ας δώσουμε κατ’ αρχήν τους ορισμούς.

Πληθωρισμό έχουμε όταν οι τιμές των αγαθών αυξάνουν με ρυθμούς ταχύτερους από την αύξηση των εισοδημάτων, ή όταν τα τελευταία μένουν σταθερά, ή ακόμα χειρότερα, όταν ενώ οι τιμές ανεβαίνουν, τα εισοδήματα, δηλαδή -κατά κύριο λόγο- η αμοιβή της εργασίας, μειώνονται.

Εάν οι τιμές των αγαθών παραμένουν σχετικά σταθερές και μειώνονται μόνον τα εισοδήματα, τότε τον πληθωρισμό τον λέμε -κομψά- εσωτερική υποτίμηση! Αυτό βιώνουμε 20 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα με την καθιέρωση, ως νόμισμά μας, του ευρώ.

Αυτό όμως που επιπροσθέτως παρατηρούμε να συμβαίνει σήμερα είναι η ταυτόχρονη μεγάλη αύξηση και των τιμών, με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε υπερ-πληθωρισμό.

Πολλοί το θεωρούν συγκυριακό φαινόμενο. Υπάρχουν φυσικά συγκυριακοί λόγοι ανόδου των τιμών εξ αιτίας των αναταράξεων που προκάλεσε εδώ και ενάμιση χρόνο η πανδημική κρίση. Ωστόσο το φαινόμενο οφείλεται, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, σε δομικά χαρακτηριστικά βαθιών αλλαγών που συντελέστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και επιτάθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας με αφορμή και επ’ ευκαιρία της.

Ρωσικές εκλογές: Μια έκπληξη… διόλου αιφνιδιαστική

Κώστας Ράπτης

Σε δημοσκόπηση που δημοσίευσε στις 10 Σεπτεμβρίου το ανεξάρτητο κέντρο ερευνών Levada της Ρωσίας τέθηκε το ερώτημα "Ποιο πολιτικό σύστημα πιστεύετε ότι είναι το καλύτερο;”. Οι ερωτηθέντες Ρώσοι πολίτες απάντησαν "η δημοκρατία των κρατών της Δύσης” σε ποσοστό μόλις 16%, ενώ τo 18% των ερωτηθέντων έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο σύστημα διακυβέρνησης που ισχύει επί των ημερών του Μπορίς Γέλτσιν και του Βλαντίμιρ Πούτιν. Όμως το 49% είπε χωρίς περιστροφές πως "θα προτιμούσε μια διακυβέρνηση σοβιετικού τύπου, σαν αυτή που είχαν μέχρι τη δεκαετία του ‘90”.

Για όποιον αγνοεί αυτές τις τάσεις στους κόλπους της ρωσικής κοινωνίας, το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών μπορεί και να συνιστά έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Σε κάθε περίπτωση η ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων το βράδυ της Κυριακής αποτέλεσε μια ψυχρολουσία για το κυβερνών κόμμα της Ενιαίας Ρωσίας το οποίο εμφανιζόταν να πέφτει κάτω από το όριο της αυτοδυναμίας, χάνοντας τουλάχιστον δέκα ποσοστιαίες μονάδες της εκλογικής του δύναμης, περίπου όσο και η άνοδος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ.

AUΚUS: Ο νέος εφιάλτης για την παγκόσμια ειρήνη

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Το ακρωνύμιο είναι κακόηχο σε όποια γλώσσα κι αν το προφέρεις, αλλά αυτό είναι το λιγότερο γι αυτούς που σύντομα θα αναγκαστούν να το υποφέρουν. Πολλοί θα σκεφτούν, ίσως, ότι η Ταϊβάν πέφτει πολύ μακριά, αλλά κι η Κορέα του ‘50 δεν ήταν πιο κοντά μας.

AUKUS είναι ο καινούργιος εφιάλτης για την παγκόσμια ειρήνη που κάνει το γύρο του κόσμου από την περασμένη Τετάρτη, όταν Αυστραλία (Α), Ηνωμένο Βασίλειο (UK) και Ηνωμένες Πολιτείες (US) ανακοίνωσαν το νέο, τριμερές στρατιωτικό Σύμφωνο που συνομολόγησαν εναντίον της Κίνας. Κάποιοι είπαν ότι επρόκειτο για μια βεβιασμένη κίνηση του Τζο Μπάιντεν για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το φιάσκο στο Αφγανιστάν και την αίσθηση ασύντακτης υποχώρησης της αμερικανικής υπερδύναμης σε όλα τα μέτωπα, που οι ίδιοι υπέθεταν ότι θα σφραγίσει το επόμενο διάστημα. Δική τους η αφέλεια, δική τους η έκπληξη.

Οι πραγματικοί covidiots

Oskar Lafontaine

Πάντα υπάρχουν εκπλήξεις. Όταν διάβασα τις συμβάσεις που διέρρευσαν με την Pfizer/Biontech από την Αλβανία για το Nachdenkseiten (‘Σελίδες για προβληματισμό’ – Γερμανικός δικτυακός τόπος κριτικής), έμεινα άφωνος. Στην πραγματικότητα λέει: “Ο αγοραστής αναγνωρίζει ότι οι μακροπρόθεσμες επιδράσεις και η αποτελεσματικότητα του εμβολίου είναι επί του παρόντος άγνωστες και ότι το εμβόλιο μπορεί να έχει ανεπιθύμητες ενέργειες που είναι επί του παρόντος άγνωστες … Ο αγοραστής συμφωνεί με το παρόν να αποζημιώσει, να υπερασπιστεί και να απαλλάξει την Pfizer, την Biontech (και) τις θυγατρικές τους (…) από και έναντι όλων των αγωγών, αξιώσεων, ενεργειών, απαιτήσεων, ζημιών, υποχρεώσεων, διακανονισμών, ποινών, προστίμων, εξόδων και δαπανών”.

Οι πολιτικοί που υπογράφουν τέτοια συμβόλαια είναι οι πραγματικοί covidiots. Η τεχνολογία mRNA έχει προωθηθεί επίσης μέσω βασικής έρευνας που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση και εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν δαπανηθεί για την ανάπτυξη εμβολίων. Εν τω μεταξύ, η Pfizer/Biontech προβλέπει κέρδη ύψους 33,5 δισ. δολαρίων φέτος. Το λιγότερο που θα μπορούσε να είχε γίνει θα ήταν να συμφωνηθεί η αποπληρωμή των υπέρογκων κερδών προς το κράτος – για να μην αναφέρουμε την τραγωδία της απελευθέρωσης των πατεντών στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι οποίες παίρνουν ό,τι δεν χρειάζονται τα πλούσια κράτη.

Τι πάθαμε και τι μάθαμε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη

Ηλιάνα Τεβουνά

Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη "έλυσαν τα χέρια" των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Εν ριπή οφθαλμού εξαπολύθηκαν επιθυμητοί πόλεμοι και καταρρακώθηκε νομικός πολιτισμός αιώνων.

Από άποψη κόστους και οργάνωσης οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη σε Νέα Υόρκη, Βιρτζίνια και Πενσυλβάνια δεν ήταν μία ιδιαίτερα ακριβή υπόθεση για τα δεδομένα πάμπλουτων Σαουδαράβων όπως ο Οσάμα μπιν Λάντεν. Είχε κόστος κάτι λιγότερο από μισό εκατομμύριο δολάρια (όπως καταγράφεται σε σχετική διακομματική επιτροπή του κογκρέσου) και διεκπεραιώθηκε από επιχειρησιακές ομάδες μερικών δεκάδων ατόμων που υπάκουαν πρόθυμα στις εντολές της Αλ Κάιντα, νομίζοντας (κάποιοι εξ αυτών) πως έτσι θα «τιμωρούσαν» τις ΗΠΑ για τα εγκλήματα σε βάρος Μουσουλμάνων της Σομαλίας, της Τσετσενίας, του Κασμίρ, του Λιβάνου και του Ιράκ (βλέπε «Επιστολή προς Αμερική» του Μπιν Λάντεν τον Νοέμβριο του 2002).

Οι επιθέσεις εξαπολύθηκαν με τη μέθοδο της αεροπειρατείας σε τέσσερα αεροπλάνα, που είχαν στόχο το «Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου» στους τότε Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, την έδρα του Πενταγώνου (Βιρτζίνια) και τον Λευκό Οίκο (ο μοναδικός στόχος που δεν επιτεύχθηκε καθώς το μοιραίο αεροπλάνο της πτήσης 93 συνετρίβη σε αγρό της Πενσυλβάνια).

Απόηχος μιας πανωλεθρίας στο Αφγανιστάν

Patrick Buchanan

Στο Αφγανιστάν, η αποτυχία της αποστολής φαίνεται πλήρης.

Το σχέδιο τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την εγκαθίδρυση της δυτικής δημοκρατίας σε ένα μουσουλμανικό έθνος ιστορικά διάσημο για την εκδίωξε αυτοκρατορικών εισβολέων συνετρίβη και αποτεφρώθηκε μετά από 20 χρόνια, και οι Ταλιμπάν ξαφνικά επέστρεψαν στην εξουσία.

Αφού επένδυσαν δεκάδες δισεκατομμύρια στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό μιας δύναμης 350.000 Αφγανών στρατιωτών, οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να ορθώσουν έναν στρατό και μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να επιβιώσει από την αναχώρησή μας.

Και η τελική αναχώρηση των ΗΠΑ από το Διεθνές Αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι μπορεί να μείνει, όπως ο Κόλπος των Χοίρων του JFK, συνώνυμο της αμερικανικής πανωλεθρίας.

Αλλά η αποτυχία είναι μόνο δική μας. Πολλοί από τους κύριους συμμάχους μας ενεπλάκησαν σε μεγάλο βαθμό. Οι Βρετανοί προσπαθούν τώρα να βγάλουν τον λαό τους από την Καμπούλ υπό τις ίδιες συνθήκες με τους δικούς μας.

Είναι η κατοχή, ηλίθιε!

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Υπάρχει ένα θαυμάσιο διήγημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, του (κατά Οργουελ) προφήτη του βρετανικού ιμπεριαλισμού, που έχει γίνει μια επίσης θαυμάσια ταινία από τον Τζον Χιούστον, με τους Σον Κόνερι και Μάικλ Κέιν, ιδανικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» είναι η ιστορία δύο Άγγλων τυχοδιωκτών, του Ντράβοτ και του Κάρνεχαν, που στα μέσα του 19ου αιώνα, καθώς η αποικιοκρατούμενη Ινδία τούς έπεφτε μάλλον μεγάλη, αποφάσισαν να παραπλανήσουν μια φυλή στο Αφγανιστάν (στο Καφιριστάν, το σημερινό Νουριστάν που κατοικείται από τους Καλάς) και να γίνουν ηγεμόνες τους. Χάρη σε έναν συνδυασμό εξαπάτησης και συμπτώσεων, ο Ντράβοτ θεωρήθηκε από τους ντόπιους άτρωτος και αθάνατος θεός και έγινε πράγματι βασιλιάς τους, αλλά, όταν η δαγκωματιά της τρομαγμένης –και απρόθυμης– υποψήφιας νεαρής συζύγου του αποκάλυψε ότι ματώνει κανονικότατα, άρα δεν είναι θεός, η απάτη ξεσκεπάστηκε, οι Καφίρ εξοργίστηκαν και ο Ντράβοτ κατέληξε σε φρικτό θάνατο, αν και με το στέμμα του βασιλιά σχεδόν καρφωμένο στο κεφάλι του. Κι ο Κάρνεχαν δεν είχε πολύ καλύτερη τύχη.

Το τέλος του παλιού και η αυγή του θαυμαστού(;) καινούριου κόσμου

Παντελής Σαββίδης

Στις ιστορικές μεταβατικές περιόδους σαν και αυτήν που διανύουμε, τα 32 χρόνια δεν είναι μεγάλη διάρκεια. Έτσι, μπορεί κάποιος να εντάξει την «υπόθεση Αφγανιστάν» στην μακρά αλυσίδα των εξελίξεων που σηματοδότησε το 1989.

Ουσιαστικά, το 1989 σήμανε το τέλος του παλιού κόσμου. Του κόσμου που δημιούργησε ο διαφωτισμός.

Άμεσα, το 1989 κατέρρευσε το ένα από τα δύο κύρια ρεύματά του. Ο κομμουνισμός. Και άρχισε η κατάρρευση και του δυτικού φιλελευθερισμού. Ένας νέος κόσμος διαμορφώνεται με καταλυτική παρουσία τις νέες τεχνολογίες. Αλλάζουν, αυτό που λένε οι μαρξιστές, οι παραγωγικές δυνάμεις. Και η αλλαγή των παραγωγικών δυνάμεων, συμπαρασύρει τις παραγωγικές σχέσεις. Από κοινού συνδιαμορφώνουν έναν νέο τρόπο παραγωγής που σημαίνει πως για να λειτουργήσει ο νέος τρόπος παραγωγής χρειάζεται ένα νέο πολιτικό σύστημα.

Βομβιστικές επιθέσεις στην Καμπούλ: ποιον συμφέρουν;

Θέμης Τζήμας

Πολύ σκοτεινές και «βαθιές» δυνάμεις «παίζουν τα ρέστα τους» στην υπόθεση του Αφγανιστάν

Και ξαφνικά, ενώ το χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των ΗΠΑ από την Καμπούλ φαίνεται να τηρείται, ενώ οι Αφγανοί οι οποίοι έχουν ανεβεί στα αεροπλάνα των δυτικών κρατών προσεγγίζουν τις 100.000 σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, δύο βομβιστικές επιθέσεις έξω από το αεροδρόμιο, προκαλούν απώλειες μεταξύ των Αφγανών πολιτών που επιχειρούν να το προσεγγίσουν αλλά και των πεζοναυτών των ΗΠΑ.

Θα συμφωνήσουμε ότι πρόκειται για δύο πολύ περίεργες επιθέσεις:σίγουρα δεν βολεύουν τους Ταλιμπάν, οι οποίοι θέλουν να αποδείξουν ότι ελέγχουν απολύτως το Αφγανιστάν και ιδίως την πρωτεύουσα, όπως και ότι εξασφαλίζουν την ηρεμία και την τάξη. Επιπλέον, δεν έχουν κανένα συμφέρον να καθυστερήσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την αποχώρηση των ΗΠΑ.

Μέση Ανατολή-Κεντρική Ασία-Πετρέλαιο: Το Τρίγωνο Της Κρίσης!

Τζούλια Λιακοπούλου

Στο  σημερινό  χρηματιστήριο  της  ζωής  οι  αξίες  υποτιμώνται  και  μοιραία  οι  νεκροί  κοστίζουν  λιγότερο  από  το  πετρέλαιο!!! 

 Από  τη  δεκαετία  του  1930,  όταν  ανακαλύφθηκαν  τα  τεράστια  πετρελαϊκά  κοιτάσματα  της  Μέσης  Ανατολής,  μία  αλυσίδα  στρατιωτικών  και  πολιτικών  επεμβάσεων  στην  περιοχή  επιστρατεύθηκε  για  τον  έλεγχό  τους.  Από  τότε,  την  περιοχή  την  χαρακτηρίζει  μία  παρατεταμένη  αστάθεια,  η  οποία  τα  τελευταία  χρόνια, πληροί  όλες  τις  προϋποθέσεις  για  διαφαινόμενες  πολεμικές  συρράξεις. 

Το   Ιράν  με την ανακοίνωσή του περί  επιτυχούς  κατάληξης  των  πειραμάτων  του  για  τον  εμπλουτισμό  του  ουρανίου. (Εδώ  να  θυμίσουμε  ότι  τέσσερις  χώρες  “με  το  έτσι  θέλω”,  έχουν  αναπτύξει  πυρηνικό  οπλοστάσιο,  το  Ισραήλ,  η  Ινδία,  το  Πακιστάν  και  η  Βόρειος  Κορέα  και  παραμένουν  έξω  από  κάθε  καθεστώς  διεθνών  ελέγχων… Όσο  για  τις  Η.Π.Α,  διαθέτουν  4.500  πυρηνικές  βόμβες  κι  έχουν  άλλες  5.000 εφεδρικές.     

Οι Ταλιμπάν στον Λευκό Οίκο, oι Αφγανοί πρόσφυγες στην Ελλάδα

Κύρα Αδάμ

Η κυβέρνηση Μπάιντεν βρίσκεται μπροστά στην πρώτη μεγάλη εσωτερική κρίση της, προτού καν συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο θητεία της, με τη δημοτικότητα του Αμερικανού Προέδρου να βρίσκεται χαμηλά τόσο μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα , όσο και στην αμερικανική κοινή γνώμη.

Η θρυαλλίδα είναι το Αφγανιστάν , με την ταπεινωτική εσπευσμένη αποχώρηση των Αμερικανών και των συμμάχων τους από τη χώρα, που έπεσε στα χέρια των πρώην «τρομοκρατών , διαβόλων, σκοταδιστών» κλπ. και νυν «ανώτατων αξιωματούχων , με τους οποίους θα διαπραγματευθούν οσονούπω όλοι οι πρώην δυτικοί εχθροί τους.

Σύμφωνα με απόλυτα αξιόπιστες πληροφορίες , ο Πρόεδρος Μπάιντεν και ο ΥΠΕΞ Μπλίνκεν- όχι όμως και η Αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις- όλο το προηγούμενο διάστημα βρισκόντουσαν σε ανοιχτή γραμμή με αντιπροσωπεία των Ταλιμπάν για μια μυστική συμφωνία , η οποία μάλιστα έχει αποτυπωθεί και γραπτώς.

“Τέλος εποχής” η είσοδος των Ταλιμπάν στην Καμπούλ

Κώστας Ράπτης

Τουλάχιστον διατηρείται μια αίσθηση αναλογίας. Το 2014, ο ιρακινός στρατός, ο οποίος επί 11 χρόνια εκπαιδευόταν και εξοπλιζόταν από τις ΗΠΑ, εξανεμίσθηκε μέσα σε τρεις ημέρες μπροστά στην επέλαση του “Ισλαμικού Κράτους”. Στο Αφγανιστάν η επένδυση των Αμερικανών και των συμμάχων τους είχε μεγαλύτερο βάθος – εξ ού και ο αφγανικός κυβερνητικός στρατός, του οποίου η εκπαίδευση διήρκεσε είκοσι χρόνια και κόστισε 88 δισ. δολάρια, χρειάστηκε μία εβδομάδα, πριν καταρρεύσει ενώπιον των Ταλιμπάν.

Η επιστροφή στην Καμπούλ των “ιεροσπουδαστών” οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει το 2001, ως παρίες της διεθνούς κοινότητας, μετά από έναν σύντομο πόλεμο στον οποίο συνασπίσθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους μέχρι τη Ρωσία και το Ιράν, σηματοδοτεί ασφαλώς ένα “τέλος εποχής”, όχι μόνο για το πολύπαθο Αφγανιστάν, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο: το τέλος της εποχής της δια των όλων εξαγωγής των δυτικών αξιών.